Stilte voor de storm of stilte na de storm?

Afgelopen week is het weer hier nogal wisselend geweest.  Niet alleen het weer ook hier thuis, mijn omgeving en qua gevoelens is het nogal wisselend zullen we maar zeggen. Het zal wel aan de feestdagen liggen!

De dagen voor kerst was het stormachtig weer met veel regenen en soms hele harde wind. Ik ben 's nachts een paar keer wakker geschrokken van wind die behoorlijk tekeer ging hierzo in het bos. Op kerstochtend ben ik met Otis en Nila ruim 2 1/2 uur gaan wandelen in het bos. Tijdens het wandelen verbaasde ik me over de stilte die er heerste. Overal lagen takken, naalden, zelfs omgewaaide bomen en er stond veel water in het bos. Maar wat was het er stil (windstil) het was echt stilte na de storm. Heerlijk, het zonnetje scheen, goed voor het humeur en de Vit D, vogeltjes die aan het kwetteren waren alsof het voorjaar gaat worden. Ik zag zelfs dat de kamperfoelie uit aan het lopen was. Het vele mos wat er nu zo intens groen uitziet, de berken die staan te schitteren in de zon en tegen de blauwe lucht. We hebben genoten, ik van de rust, de stilte, alleen zijn met je gedachten.

Otis en Nila die hebben ook genoten. Ze hebben gespeeld met stokken in en bij het water. Zijn op jacht geweest achter een ree aan, helaas stond het niet op het kerstmenu. Maar ze hebben ook genoten van de nieuwe geuren die de storm meegebracht had. Ze hebben nieuwe plekjes ontdekt (ik loop bijna nooit dezelfde route) maar ook van de aandacht die ze (wij) voor elkaar hebben. Het lijkt voor een buitenstaander alsof ieder zijn eigen weg gaat maar dat is het helemaal niet. Zodra Nila ergens stilstaat, is Otis er als de kippen bij zo van: och valt hier iets te ruiken of waar ben jij mee bezig? Hetzelfde geldt voor mij wanneer ik even stilsta dan zijn ze er ook meteen om te kijken of het wel goed gaat. Het is zo leuk om te zien hoeveel interactie Otis en Nila met elkaar hebben. Automatisch gaan mijn gedachten dan naar Xanne, hoe ze tot het laatst gezorgd heeft voor Otis en ons. Ik hoor het haar nog heel duidelijk zeggen: ik wacht tot er een oplossing is voor Otis want hij kan niet alleen blijven. Gelukkig heeft ze Otis niet alleen achter hoeven te laten, daar had ze wel voor gezorgd. En ze had er alle vertrouwen in dat het goed zou gaan met Otis en Nila. Wat zal ze vaak zitten te genieten van die twee, zoals ook wij elke dag genieten van Jut en Jul,  zo noemen wij die twee.

Het was zo'n serene rust die in het bos hing, zeker met die zonnestralen erbij, dat ik op een boomstam ben gaan zitten om te genieten (natuurlijk was mijn broek nat). Ik heb zitten denken aan al die mensen die druk zijn met kerst en alles wat er om heen hangt. Denken aan de mensen die eenzaam zijn omdat het kerst is, soms moet je (mijn inzien) dan ook wel eenzaam zijn omdat het kerst is. Terwijl ik hier in het bos zit met mijn gezicht in de zon denk ik, ik ben blij dat de storm voor de kerst,  daar bedoel ik mee het extra werk, kerstboom, winkelen, eten e.d. aan me voorbij heb laten gaan. Het is goed zo, stilte na de storm en dat bevalt me goed. Even stilte (adem) na het vele werk, opleiding, veel studeren enz. , laat het maar zo zijn. Nogmaals, wat ben ik blij met mijn honden, zij zijn het die me telkens terugbrengen bij mezelf en me de stilte geven na de storm, de rust in mezelf!

Nu een paar dagen later en wat meer rust begin ik weer langzaam te mailen, bellen en afspraken te maken met mijn fam. en vrienden die ik heb verwaarloosd, nee,  waarvoor ik echt geen tijd heb gehad. Ik heb zelfs weer inspiratie gevonden voor mijn blog. Wat gaat 2014 brengen, wie zal het zeggen? Wanneer ik naar mezelf en mijn leven kijk dan zal het wel eens stilte voor en stilte na de storm zijn, maar och, zeg nou zelf, af en toe een verfrissend windje is toch ook niet slecht?

Lang veel te lang geleden.

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een stukje geschreven heb op mijn blog. Jammer eigenlijk, want de tijd vliegt voorbij er gebeuren hele leuke dingen, we (ik) hebben het druk maar genieten en soms zijn er ook nare dingen die tijd nodig hebben, maar gelukkig hebben Otis en Nila daar geen last van.

Het gaat erg goed met Nila en met Otis ook natuurlijk. We genieten en lachen elke dag om Jut en Jel zoals wij ze noemen. In september, jeetje, dat is alweer lang geleden, zijn we met z’n allen op vakantie geweest naar Oostenrijk. De avonturen onderweg kun je lezen eerder op mijn blog, de avonturen die we daar beleefd hebben wil ik, ondanks dat het lang geleden is, je niet onthouden.

We zijn op vakantie geweest bij Basecamp in St-Martin am Tennengebirge, zie website http://www.chaletbasecamp.com/ , Vif en Bruno zijn geen onbekenden onder de saarlooswolfhond-liefhebbers. We waren dan ook meer dan welkom met Otis en Nila. Wat een luxe om daar te mogen zijn, het was alsof we met zijn allen in een warm bad terecht kwamen.

Nila vond het allemaal wat eng, moest wat blaffen, maar dat was geen probleem, het gek mutske (zoals ze haar noemden) moest maar normaal doen. Otis vonden ze wel cool en moesten er mee lachen, totdat ze voelden wat voor kracht hij heeft. Tjonge, dat was toch wel een hele sterke hond. Gelukkig heeft hij een goed karakter, hoewel, wat in zijn kop zit, zit niet in zijn kont.

We hadden een mooi appartement met een ruim balkon voor ons alleen, de honden en wij genoten dagelijks van het uitzicht. Want er was van alles te zien en te horen daar beneden, dus Otis en Nila keken door de gaten in de balustrade en als Otis het niet goed kon zien ging hij er met zijn ellebogen op hangen om te kijken. Ik was er toch niet helemaal gerust op en vroeg aan Johan of Otis over het balkon zou springen, nou, volgens hem alleen als er iets heel interessants aan de hand was. Op mijn vraag: zoals? antwoordde hij: een loopse teef of zo. Nou ik zal je de details besparen maar eind van de middag zag Otis mij beneden lopen met Vif en we hoorden Johan roepen. De rest kun je raden……. Otis stond op de derde verdieping in de geraniumbak te balanceren klaar om te springen!!! Gelukkig kon Johan hem net op tijd aan zijn vel terugtrekken, br…,  moet er niet aan denken. Vif riep: Annelies hij komt……..ik riep: is hij dood!! Man, wat waren wij geschrokken en hadden nog een tijd flink de bibbers. Godzijdank is het goed afgelopen.

Zo hebben we elke vakantiedag, gelukkig wel wat kleinere, avonturen beleefd. Nila onderweg achter een poes aan en toen stond ze ineens bij een kudde paarden in de wei. Een paard schopte flink naar Nila en gelukkig kwam ze snel terug. Mensen tegengekomen die hardop liepen te bidden leek het wel, zo bang waren ze van Nila en Otis, terwijl onze schatjes niets verkeerd deden. ’s Ochtends buiten komen met twee honden die eruit willen en dan komt net een dorpsbewoner met hond langs, hm.. paniek van die kant, leuk voor onze honden.

Tijdens het wandelen zijn we diverse keren koeien tegengekomen en daar zijn we dan met een grote boog omheen gelopen we wilde niets riskeren (ik tenminste niet). Een keer stonden ze wel op een heel ongelukkige plek, ze stonden rondom een berghut waar we eindelijk na uren lopen aankwamen en wat wilde eten en drinken. Er liepen ook nog geiten en schapen. Johan durfde het nog wel aan maar ik niet. Ik zie het al helemaal gebeuren, Otis die achter de geiten aangaat, tegen de koeien begint te blaffen en dan heb je de boel aan de sch..t zeg maar. Dus ook al was manlief teleurgesteld, ik ben omgedraaid en onderweg op een rustig plekje gaan zitten genieten van de bergen. Ik hoorde daarna van Bruno dat er elk jaar ongelukken gebeuren met mensen en koeien. Dus goed dat we voorzichtig zijn geweest.

Maar het was heerlijk ondanks de stress, af en toe hebben we genoten met z’n allen. Na jarenlang de zorg gehad te hebben voor onze zieke honden hebben we genoten van de vakantie. De natuur, de bergen, de wandelingen, de gentiaanbloemen die bloeiden, waardoor ik aan Aruph moest denken. Het mooie weer, het samenzijn in de natuur, kortom, genieten. We zijn nu alweer een paar maanden verder, de tijd vliegt. Ik ben druk met werk en studie, er gebeurd heel veel om me heen met mensen waarom ik geef en toch ben ik dagelijks even terug in de bergen, het samenzijn, het genieten van elkaar, de honden, de natuur. Wat bijzonder dat je zo terug kan naar een fijne tijd die je beleefd hebt, gaan we meestal niet terug naar een nare tijd?

Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dag(je) op pad met Otis en Nila

Het is al weer ruim een week geleden dat we op bezoek zijn geweest bij Coby en Bertus. Waar blijft de tijd, het lijkt wel of de weken steeds sneller voorbij vliegen. Volgens Johan heeft dat te niet te maken met dat we ouder worden, maar dat we minder nieuwe indrukken op doen  dan vroeger en daardoor lijkt volgens hem de tijd veel sneller te gaan. Nou heb ik daar zo mijn twijfels over, zeker als ik kijk naar wat voor indrukken ik heb gehad en meegemaakt afgelopen week. Maar goed, we hadden maanden geleden deze afspraak met Coby en Bertus gepland en we hadden op een plek afgesproken ergens aan zee. Maar op het moment van vertrek kwamen we erachter dat het bijna 2,5 uur rijden was, dus dat was geen goed idee, met Otis en Nila 5 uur in de auto.

Dus op naar Ovenzande, eerst de honden goed uitgelaten natuurlijk, maar zodra we de snelweg opreden begon Nila met piepen dus broer Otis ging uiteindelijk ook meedoen en begon aan het rek te trekken. Om toestanden te voorkomen zoals op de heenreis naar Oostenrijk ben ik maar achterin gaan zitten, zoals ik moeders wel eens zie zitten bij hun baby. Niet dat het veel hielp hoor, want zowel Otis als Nila hebben wat in de kop zit niet in hun kont zitten. Voor mensen die dit niet begrijpen, het zijn allebei nogal drammertjes!! Afijn, door alle toestanden achterin de auto vergeet manlief het geluid van de navigatie aan te zetten en zijn we minstens een half uur verkeerd gereden voordat we het in de gaten hadden. Toen dacht ik,  wat een stresstoestanden, laat maar ik ga naar huis! Waar ken ik dat van, ritje naar Oostenrijk?

Gaandeweg werd Otis weer rustig dus Nila uiteindelijk ook, maar zodra we de snelweg afreden begon het weer. Dus gauw een landweggetje opgezocht waar we ze even uit konden laten en hup, weer verder. Toen we eindelijk, veel te laat natuurlijk, arriveerden in Ovenzande was Bertus al weg met Amber en Wajo, dus wij er ook heen. De ontmoeting met de andere honden was erg leuk. Nila schikte zich meteen naar Amber, ze was blij om ze weer te zien, maar het was ook duidelijk dat ze nu bij Otis en ons hoorde. Amber (nadat ze hem even had verteld wie ze was) vond Otis wel heel erg leuk. Wajo had ook veel interesse en hield alles goed in de gaten. Waar ik me over verbaasde is dat Otis zich helemaal overgaf aan Wajo. Hij maakte zich helemaal klein en ging met zijn kop onder Wajo. Ik was helemaal trots op onze kleine Otis dat hij niet de behoefte had om de grote patser uit te hangen. Na een tijdje leuk gespeeld en gerend te hebben sprongen Otis en Nila meteen in de auto en Bertus ging lopend naar huis met Wajo en Amber.

Bij het huis van Coby en Bertus aangekomen herkende Nila natuurlijk meteen waar ze was en liep naar de voordeur. Maar Otis ook, hij was erg blij om Coby weer te zien en eenmaal binnen liep hij meteen naar de plek waar de werpkist had gestaan en daar begon hij te piepen en te kwispelen. Dat was zo leuk om te zien, hij herkende zijn geboorteplek. Erg grappig om te zien ook hoe hij en Nila snel daarna heel rustig gingen liggen. Otis heb ik nog een paar keer een brommend geluid van genot horen maken. Deed me denken aan de mevrouw waar ik ooit les van heb gehad in hondengedrag (zal haar naam niet noemen, bekend in Nederland), zij beweerde destijds, dat honden niet konden denken en al zeker niet onthouden, dat waren dingen van mensen. Een pup zou zelfs zijn moeder na een tijdje niet meer herkennen. Ik hoop dat ze inmiddels veel heeft bijgeleerd. Nila maar ook Otis lieten Vesta, het oude dametje met rust. Of dit eraan ligt dat Otis natuurlijk opgevoed is door Xanne, Aruph en Kyra of dat hij ook Vesta herkende van zijn puppentijd, wie zal het zeggen. Na een gezellige babbel en ondertussen genieten van de honden werd het weer tijd om op te stappen.

Wij natuurlijk weer bij het eerste dijkweggetje eraf en de honden eruit. Tijdens het wandelen had ik toch het gevoel in Zeeland te zijn met twee Zeeuwse mosselen (Otis en Nila) die nog nooit de zee geroken hebben, dat kan toch niet?  Gelukkig heb ik ook een flexibele man dus wij besloten om naar Domburg te rijden. Daar aangekomen stond bijna de gehele parkeerplaats vol en dat nog zo laat op de dag. Als dat maar goed zou gaan en als de honden maar een stukje los konden lopen op het strand, want mede voor hun waren we zover doorgereden. Afijn, na de nodige opwinding, iedereen die een saarlooswolfhond heeft weet wat ik bedoel, ik met Otis aan de lijn de trappen op, dat ging geweldig en snel, we waren in no time boven. Daar sta je dan, je moet echter ook naar beneden met de trap wil je op het strand komen. Alleen, onderaan staat een restaurant met terras vol met mensen, kinderen en honden. Johan liep naar beneden met een trekkende Nila, nou dat ging hij bij mij niet worden, de trap af rennen met een trekkende Otis. Gelukkig kon ik me nog net vasthouden aan een paal voordat we wel erg snel beneden waren geweest. Ik zag het al helemaal voor me wat er allemaal kon gebeuren. Dus manlief teruggeroepen en eerst via de duinen een pad gezocht zonder trappen waar de honden los naar beneden konden rennen.

Otis en Nila vonden de zee maar vreemd in eerste instantie. Wanneer het water op kwam zetten en de poten nat werden, hm… ook het water smaakte vies, dat hadden ze snel door. Al vrij vlot durfden ze toch het water in met hun poten. We hadden maar een klein uurtje voordat het donker werd maar we hebben genoten met z'n allen. Van het weer, de zee, het strand, de geur van de zee, de wind, de mooie zonsondergang maar ook van Nila en Otis, ze hebben het heel goed gedaan. Zijn los geweest, hebben kunnen spelen en rennen maar luisterden ook als we ze riepen. Toen het al bijna donker was zijn we door de duinen terug naar de auto gelopen. Maar eerst moest ik met Otis aan de riem die trap af waar we eerst opgerend waren. Gelukkig was hij inmiddels wat rustiger en met een koekje en commando "naast" kun je ook veel bereiken bij hem, gelukkig. Bij de auto de honden laten drinken en naar huis. We hebben ongeveer 1.5 uur gereden maar we hebben Otis maar vooral Nila helemaal niet meer gehoord en dat is wel heel bijzonder, want het minste wat ze doet tijdens het autorijden is piepen en miepen!! Zouden ze dan toch veel indrukken op één dag gehad hebben waardoor het lijkt alsof de dag heel lang duurt en daar word je moe van. Misschien heeft Johan toch gelijk, wanneer je veel indrukken op doet duurt de dag langer dan een sleurdag. (heb ik bijna nooit, elke dag is anders, is zo voorbij).  

Ik begrijp niets meer van deze (lege) wereld.

Het is niet mijn bedoeling om op de blog mijn boosheid (verdriet) en gal te spuien. Maar het zit me al een tijd dwars en ik blijf het gevoel houden dat ik er wat mee moet doen.
Nu ben ik realistisch genoeg om te weten dat het toch geen zin heeft, ik kan de mensen niet veranderen maar hoe is dat gezegde ook al weer? Wie zwijgt stemt toe? Daarvoor heb ik (wij) teveel gezien en zelf meegemaakt.

Sommige mensen weten het dat wij ruim twee jaar geleden eerst Kyra en later Oscar hebben moeten laten inslapen omdat ze allebei leden aan DM. Degeneratieve Myelopthie (DM) dit is een aangeboren, progressieve, neurologische aandoening van het ruggemerg met fatale afloop.

Ik vergeet nooit de dag dat we met z'n allen voor mijn verjaardag een dagje naar zee gingen. Daar zag ik dat er wat mis was met Kyra. Ik werd misselijk van schrik toen ik Kyra zag lopen en het woord DM door me heen ging. Het was nog maar een dikke maand geleden dat Yago, de hond van onze goede vrienden, gestorven was. Na maanden van achteruitgang, twijfels en verdriet hadden zij ook het besluit moeten nemen om hem te laten inslapen. Ook Yago was lijder van DM evenals zijn broer Yake die ook met de dag achteruit ging en waarvoor onze andere vrienden ook binnen niet al te lange tijd de moeilijke beslissing zouden moeten gaan nemen.

Yago

Wanneer je wil weten hoe het is kun je een heel klein stukje hiervan lezen op mijn blog. 20 mei 2013, sterfdag van Oscar. Nooit vergeet ik de blik in zijn ogen de laatste keer dat ik hem zag. Hij was doodmoe maar begreep er helemaal niets van, dat zijn lijf steeds omviel wanneer hij ergens naar toe wou. Oscar was nog zo'n mooie levendige hond, begreep er niets van waarom hij dood moest, maar het ging niet meer. Onderweg was hij zelfs al aangevallen door andere honden, iets wat hem nooit eerder overkomen was. Terwijl ik het schrijf krijg ik weer tranen in mijn ogen. Het verhaal van Kyra, onze twijfels, zorgen, verdriet een tipje hiervan dat kun je lezen op 18 februari 2013 haar sterfdag.

Maar nu komt het, mijn boosheid en fustratie. Gelukkig is er inmiddels veel meer bekend over DM en de vererving daarvan. Er is een eenvoudige test (Swabtest) om je hond te laten testen, zo weet je of het een drager, lijder of vrije hond is. Iedereen weet inmiddels dat, als je DM x DM kruist, je kans hebt dat er lijders geboren worden. Zeker de mensen die zich fokker noemen behoren dit te weten en er al helemaal naar te handelen. Om willens en wetens DM x DM in te zetten, dan heb je naar mijn mening een zieke geest. Natuurlijk gebeuren er altijd ongelukjes, je wil niet weten hoeveel (zogenaamde) oepsnestjes er geboren worden. Goed, ik hou mezelf in en zeg niets over het onwaarschijnlijke verhaal dat de fokker opgehangen heeft. Maar ik vind dat hij eerder zijn verantwoordelijkheid had moeten nemen. Wanneer je een intacte reu en teef hebt en ze zijn allebei drager van DM dan neem je je verantwoording en laat je één van de twee casteren.
Zodat er geen kans bestaat dat er één lijder van DM geboren wordt!!

Kyra

Het houdt mij echt al dagen bezig waarom mensen dit laten gebeuren?
Uit onbenulligheid de loopsheid en dekrijpheid niet onderkennen …. , erg onwaarschijnlijk dacht ik, maar iedereen slikt dat als zoete koek ….
Voor het behoud van het ras? Onzin, er zijn nog ruim voldoende mogelijkheden om het anders te doen. Bovendien, als het niet anders kan, dan hebben we een ziek ras en daar moet je mee stoppen.
Om het geld? Wie wil een hond die lijder is? Of, ik kan het me niet voorstellen dat het in deze tijd nog kan, je houdt je mond dicht tegen de nieuwe eigenaars.
Waar gaat het dan om, ego? Nee, mensen ik begrijp er nog steeds helemaal niets van.
Gaat het om uiterlijk? Wie bepaalt wat mooi is? Kijk naar de Pim Fortuyn honden, franse buldogs, gaat allemaal om het uiterlijk. Geef mij maar een hond die niet aan de voorwaarden voldoet qua uiterlijk maar gezond is. Overigens, die hebben we al, volgens de kenners hebben ze te weinig wolvenlook, geven we niets om, als ze maar gezond zijn.
Of neem je gewoon de gok (sommige mensen zeggen het al, fokken is gokken)  en kijk je maar wat er gebeurt? Misschien valt het wel mee, heb je een nestje van 7 pups waarvan er maar één lijder is. Mensen, als je weet hoe het voor de hond en zijn eigenaars is, dan dat er één teveel!! Gelukkig zijn er maar 3 pups geboren en worden ze getest, zegt men. Ik ben benieuwd.

Waar ik me ook heel erg over verbaasd heb, is de reactie van mensen. Het wordt op een forum gemeld, op facebook gezet en iedereen vindt het geweldig. Jaaaa het bekende duimpje, leuk!! Nou mensen, ik begrijp hier geen ene bal van. Ik vind het helemaal niet leuk, ik word hier heel erg verdrietig van. Buiten de felicitaties, hoor je geen of weinig kriktiek. Er zat zelfs een reactie bij van iemand die zich ook fokster noemt: " Ach als er een lijder tussenzit dan kan hij nog een mooi leven hebben voordat hij last krijgt van de ziekte. Het is nooit 100% perfect."

Natuurlijk zijn er mensen die dit lezen of horen die zeggen: ze reageert vanuit haar emoties. Ja, dat klopt, maar liever vanuit mijn emotie een reactie geven, in de hoop dat er iemand over na gaat denken, dan geen reactie of eentje die nergens op slaat, zoals o.a. het bekende duimpje!! De wereld waarin we leven, de mensen, de wereld van o.a. facebook enz. mensen, ik begrijp niets meer van deze (lege) wereld!

Juli 2013 was druk, warm, droog, augustus is stil.

De maand juli was erg druk, warm en droog. Wanneer er een tractor of auto voorbij reed zag je niets dan een grote stofwolk. Fietsen over het pad ging niet meer vanwege het losse zand. Na een paar weken van droogte nemen we onze maatregelen. Dit houdt in dat we de honden niet meer alleen thuislaten. Stel dat een of andere malloot het in zijn kop haalt om vuurtje te stoken, of een stukje glas kan zeker met zo'n hitte ook een brand veroorzaken. Andere maatregelen zijn back-ups maken en op stick zetten. Je portemonnee met de passen klaarleggen, telefoon in de buurt enz. Ik heb er wel eens over nagedacht wat te doen bij een bosbrand en wat ik mee zou nemen. Eigenlijk is niets van materiele waarde belangrijk, alles is vervangbaar. Maar het is niet zonder gevaar wanneer het zo droog en warm is, bovendien wonen we ook nog in een houten huis. Wat heerlijk is, hout warmt gauw op maar koelt ook snel af. Dit is een groot voordeel t.o.v. een stenen huis, steen warmt minder snel op maar houdt de warmte ook langer vast.

Nu lijkt het misschien allemaal dramatisch maar dat was het niet hoor, wij hebben ook genoten. Van de warmte, de dennengeuren (bosgeur) die jr met dat droge weer nog beter kon ruiken. Het warme zand waar je met je blote voeten door kon lopen, geen modderpoten in huis, was die snel droogde, kussens die je buiten kon laten liggen, weinig onkruid, rustige honden die gauw tevreden waren. Ik liet de honden 's ochtends heel vroeg uit, anders werd het al gauw te warm. Nila lag overdag nog wel eens buiten in het bos maar Otis liet zich niet zien. Hij vluchtte na de wandeling naar binnen en bleef de gehele dag binnen op de tegelvloer liggen. Wanneer het  afgekoeld was, later op de avond,  speelden ze wat samen.

Ondanks de drukte in juli dacht ik vaak aan Xanne. Hoe het extreem warme weer voor haar zou zijn geweest. Ik denk dat de hitte zwaar en vermoeiend zou zijn geweest voor haar.  Gelukkig heeft ze dat niet meer moeten doorstaan. Ik hoorde op het nieuws dat er in België veel meer oudere mensen gestorven zijn in de maand juli dan normaal, dit vanwege het weer.

Het was te verwachten en we wachten er allemaal op dat er eindelijk regen, onweer zou komen. En dan opeens is het er, op een zaterdagochtend. Ik was aan het werk en Johan stond met de honden in het bos aan het kanaal, toen de bui losbarste. Het was verschrikkelijk, zoveel regen en harde wind. Johan is als een gek naar de auto gerend, ondertussen naar boven kijkend waar er een boom aankwam. Nila heeft wat streekjes, zij wil niet in de auto maar zat er deze keer als eerste in. Tijdens het omkeren met de auto lag er ineens een berkenboom op het pad. Voordat ze thuis waren hebben ze 4 keer om moeten draaien vanwege de omgewaaide bomen. Gelukkig hadden we thuis geen schade, dachten we toen nog. De volgende dagen zijn we gaan kijken en ben ik dan toch geschrokken van de ravage. Van de 23 eikenbomen die om een weiland stonden lagen er 17 om. Overal hoorde je motorzagen en zag je mensen aan het werk, bezig met bomen op te ruimen. Ik heb met verbazing lopen kijken hoe sterk de natuur en het natuurgeweld kan zijn.

Hier thuis was het stilte na de storm zeg maar. We hadden geen telefoon of internet meer. Vreemd en ongemakkelijk, zeker de eerste dagen. Ik moest zelfs een avondje bij mijn zus diverse mails en andere dingen af gaan werken. Nu zijn we ruim 2 weken verder en hebben sinds kort weer internet. Telefoon is nog een ander verhaal, eerst een nieuwe router aangeschaft, toen bleek de adapter stuk te zijn. Nu blijkt dat het modem en de telefoon het ook niet overleefd hebben, dus wachten op een nieuw modem en telefoon.

Hoe langer het duurt hoe fijner het is om de stilte van augustus te ervaren. Het lijkt alsof ik ineens meer tijd heb om naar buiten te gaan. In de kruidentuin werken, bos opruimen, huis poetsen. Telefoon die niet meer rinkelt, het is stil. Outlook werkt niet dus geen mail die beantwoord moeten worden, skype, google (om wat op te zoeken), telebankieren, facebook, forums het werkt allemaal niet meer. Na een paar dagen realiseer ik me hoeveel tijd je per dag kwijt met " de zin" en "de onzin" van het hele gebeuren.


Wat mij betreft heeft het geen haast om weer online en bereikbaar te zijn. Ik vind het heerlijk zo, de aangename temperatuur, regenbuitjes maar vooral de stilte, de ruimte die je daardoor krijgt. Al met al een hele mooie ervaring voor mijn bewustwordingsproces. Augustus mag zo nog heel lang duren!!        

 
Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het overlijden van Xanne en de niet verwachtte heftige gevoelens daaromheen.

Zoals ik al eerder geschreven heb ging het de laatste tijd erg goed met Xanne. Het was alsof ze actiever was sinds Nila bij ons is. Toen ik vorige week dinsdagavond laat thuis kwam van de opleiding stond ze met  Otis en Nila bij de auto om mij te komen begroeten. Daarna ben ik bij haar gaan zitten zoals ik altijd deed wanneer ik de gehele dag weggeweest was. Xanne, Otis en inmiddels ook Nila kunnen dan zo heerlijk bij je komen liggen. Ineens is er dan een enorme rust en wordt er geslapen omdat ze moe zijn van het wachten.

Rond 2 uur werd ik wakker en zag Xanne tegen de kachel vallen. Ze was opgestaan om naar  buiten te gaan maar viel om. Toen was het mij al duidelijk dat er iets ernstigs aan de hand was.
Nadat ze geplast had en weer bij me lag was ze erg aan het hijgen en ik had de indruk dat ze niet helemaal wist wat er aan de hand was. Ik heb haar resque en t-touch gegeven en daarna is ze tegen mij aan in slaap gevallen. Ik heb de rest van de nacht niet meer geslapen en me verbaasd over mannen, hoe die gewoon weer kunnen gaan slapen. Natuurlijk hebben ze gelijk en het heeft geen zin om met zijn allen wakker te blijven maar toch, snurken hm… verkeerde moment.

Toen ik om 6 uur opstond om te gaan werken is Xanne ook opgestaan omdat ze weer moest plassen. Ik zag dat Johan Xanne moest helpen zodat ze niet om zou vallen en het kostte haar zoveel energie dat ze steeds moest gaan liggen. Verstandelijk heb ik gezegd, bel de dierenarts maar voor eind van de middag, zo kunnen we haar niet laten lijden. Ik moet nu gaan werken, bel je later. Op weg naar mijn werk heb ik in de auto zitten huilen en zodra ik daar was meteen  bellen hoe het met Xanne ging natuurlijk. Johan had met de dierenarts een afspraak gemaakt, zij zou om 16.30 uur bij ons zijn voor de euthanasie van Xanne.

Natuurlijk heb ik mijn werkdag niet afgemaakt en was rond 14.00 uur thuis. Toen Johan Otis en Nila ging uitlaten ben ik bij Xanne gaan zitten.Ik zag dat ze haar koppie niet meer goed kon neerleggen en heb daar een kussen ondergelegd zodat ze haar hoofd kon neerleggen. Op een gegeven moment legde ze heel haar koppie in mijn hand, alsof ze wou zeggen ik wil het laten rusten nu. Daarna ben ik bij haar gaan liggen zoals altijd en we zijn samen op onze in- en uitademing en het geluid van de vogeltjes buiten in slaap (?) gevallen. Het was zo vertrouwd, sereen, dit had nog wel uren mogen duren. Toen Johan en de honden terugkwamen was het even onrustig, ook toen mijn vriendin afscheid kwam nemen van Xanne. Xanne herkende haar meteen, ik denk aan de geur en daarna zakte Xanne weer weg in volledige overgave aan de energie op dat moment. Nogmaals, dit had van mij nog lang mogen duren maar dan ineens is het tijd, de dierenarts staat aan de deur.

De diagnose werd gesteld. Xanne had inderdaad problemen in haar hersenen. Misschien dat ze  nog een dag of zelfs twee dagen kon volhouden maar ze zou steeds meer opgesloten geraken in haar eigen lichaam. Wil je dat? Nee, natuurlijk niet, dat heeft ze niet verdiend dus dan maar inslapen. Tot zover alles goed, Xanne is heel rustig ingeslapen. Otis en Nila lagen erbij en ook zij gaven geen enkele signaal dat het niet oke zou zijn.

Kort na het overlijden van Xanne heb ik een heel naar misselijk gevoel. Ik heb het gevoel dat we haar hebben laten vermoorden. Onzin natuurlijk, maar dat gevoel was er wel bij mij. Ik zal je alle details besparen (schaam me een beetje) maar ik ben twee dagen boos, verward en verdrietig geweest voordat ik het helder had.
Ik vind het heel belangrijk voor dier en mens dat de overgang op het juiste moment gemaakt kan worden. Daarom heb ik in 2008 een voorzet proberen te geven in mijn scriptie over de beleving van het ziek zijn en sterven van een hond. Bij het afscheid van Kyra is mij heel duidelijk geworden dat ondanks de soms ongemakken ook een hond afscheid neemt van het leven. Aruph zijn dood, was ook heel duidelijk. Hoe hij zich terugtrok in het bos om te gaan sterven en het ook gedaan heeft. Iris die een aantal dagen verlamd was voordat ze eindelijk zover was dat ze in rust en berusting de overgang kon maken. Bij Xanne was het anders, zij lag zo vredig, sereen tegen mij aan, daardoor en ook omdat ik haar (ellende) overdag niet gezien heb, had ik het gevoel dat het te vroeg was. Niet alleen voor mij maar ook voor Xanne, ze lag daar zo rustig tegen me aan. Wat ook meegespeeld heeft zijn haar hersenproblemen, daardoor kon ik niet echt contact met haar maken, wat ze wilde en of ze er klaar was, voor haar laatste reis.

Gelukkig heb ik een goede vriendin die alles een beetje helder heeft gemaakt, zodat de boosheid en het gevoel dat je haar het laten vermoorden weg is. Misschien had Xanne nog twee uurtjes bij mij willen liggen, dat kan. Een gehele nacht was te lang geweest dan had ze misschien nog een tia gehad, in haar ontlasting gelegen, nog meer last van haar ogen gekregen enz. Wanneer het voor Xanne ook twee uurtjes tevroeg is geweest dan heeft zij mij (ons) deze beslissing allang vergeven. Het is ik, die daarmee klaar moet komen.

Mensen …. , waarom willen we altijd het uiterste uit de kan, alles perfect? Ik heb mezelf weer gevonden en daarmee ook Xanne. Ze zit weer in mijn hart, ik voel haar met veel liefde en vooral dankbaarheid. Ze heeft en wij ook met haar een prachtig leven gehad. Natuurlijk was ze oud maar niet ziek, ze had geen kanker of andere misselijk makende ziektes. Tot op het laatst is ze ons prinsesje geweest met haar roedeltje waar ze contact mee heeft kunnen behouden. Nooit heeft ze haar plas laten lopen zelfs niet na haar dood. Wie ben ik dan om te zeuren dat het misschien twee uur te vroeg was. Nee, met die wrok wil ik niet verder leven, daarvoor hebben we een veel te mooie tijd gehad samen en dat moet overheersen. Xanne, je zit in mijn hart en ik heb het volste vertrouwen nu, mocht het ook voor jou iets te vroeg zijn geweest, dan heb je mij dat allang vergeven.

Ons prinsesje Xanne is er niet meer.

Vandaag hebben we toch nog geheel onverwacht de beslissing moeten nemen om afscheid te nemen van Xanne. Afgelopen weken ging het erg goed met Xanne, zo goed dat ik dacht, moet nog eens een stukje schrijven op mijn blog over ons prinsesje, maar op een of andere manier lukte dat niet. Ze was actief, volgde ons en wist ook wat zich hier in huis afspeelde, want dat het drukker geworden is sinds zusje Nila er is, dat kan je wel zeggen. Xanne bekeek het soms van een afstandje, of ze trok zich helemaal terug en lag heerlijk te slapen, maar ze was er ook nog vaak bij. Zoals gisteravond toen ik laat thuis kwam van de opleiding, toen kwam ze ook aangelopen met Otis en Nila om mij te begroeten. Natuurlijk waren die twee er veel eerder en moest je opletten dat ze niet omver geduwd werd maar Xanne was er wel. Evenals afgelopen maandag, toen ik veel langer wegbleef met de honden dan normaal, toen is ze een paar keer opgestaan en naar de poort gelopen om te kijken waar wij bleven. Johan vertelde me dat ze geen tijd had om te eten want ze moest wachten op ons.

En nu? Nu is het ineens stil, onwerkelijk, onwezenlijk……. Ondanks dat we erg van haar hebben genoten, zeker de laatste jaren, en erg dankbaar zijn dat ze zolang bij ons is mogen blijven doet het enorm pijn om afscheid te moeten nemen. Vanmiddag ben ik bij haar gaan liggen en samen hebben we gedroomd over de tijd die we hebben gehad. Hoe ze destijds bij mij, Batsjov en Aruph is komen wonen. Daarna heeft ze het zo geregeld (vraag me niet hoe) dat Johan, Iris en Oscar ook hier zijn komen wonen, gezellig toch met z'n allen?

Xanne heeft altijd gezorgd voor de roedel en dat betekende dus ook voor ons. Toen ze 5 jaar oud was is ze bij mij gekomen en we hebben daarna 10 prachtige jaren gehad. Rumoerige jaren met veel vreugde en soms ook verdriet wanneer we weer afscheid moesten nemen. Xanne was  erbij met de dood van Batsjov, Iris, de herplaatsing van Oscar, de dood van Kyra en Aruph. En nu is mijn prinsesje er niet meer.

Ik noemde je altijd mijn prinsesje, zeker de laatste jaren. Want je was een prinsesje, je liet je ook heerlijk verwennen, door aan te geven wat je wel wou eten en wat niet. Of je wel een wandelingetje wou maken of niet. Maar je had ook een andere rol, wanneer ik erg druk was keek je me aan en wanneer ik het eigenlijk niet wilde zien bleef je kijken totdat ik zei: Oké Xanne je hebt gelijk, ik kom bij je zitten en we gaan genieten. Mijn lieve prinses, wat ben ik blij dat ik naar je geluisterd heb. Iemand vroeg: Heb je spijt omdat je de laatste tijd minder tijd en aandacht had voor Xanne vanwege je werk? Nee, spijt heb ik niet, ik vond het wel moeilijk om haar achter te laten, maar ik wist dat ze in goede handen was bij Johan. Zodra ik thuiskwam was ik er voor Xanne en zij ook voor mij. Wat hebben we samen veel tegen elkaar aangelegen, bij elkaar gezeten en genoten. Wanneer ze er even niet was ging ik de laatste tijd op zoek naar haar en andersom ook. Lieverd, wat zal ik je gaan missen en je de komende tijd nog vaak gaan zoeken!

Xanne, noemde ik vroeger onze Roxanne, vond haar ook een stoere meid. Daarna is ze mijn prinsesje geworden ze heeft een mooie leeftijd van 15 jaar en 1 maand mogen halen. Ze is heel erg mooi oud geworden en toch is deze beslissing een hele moeilijke, voor mij tenminste. Xanne, wat had ik nog graag een paar dagen of tenminste nog een dag bij je willen liggen. Gelukkig gaf je vanmiddag aan dat je je koppie neer wou leggen, lieverd ik had het nog zou graag omhoog willen houden voor je maar we hebben je laten gaan. Xanne, bedankt voor de mooie jaren, je onvoorwaarlijke liefde en zorg die je gehad hebt. Prinsesje, je mag je laatste reis gaan maken. Ik hoop dat je daar weer je roedeltje kan vinden, ik weet zeker dat Aruph en de anderen op je wachten. We zullen je allemaal missen ondanks je mooie leven wat je hebt gehad. Xanne, dank voor wat je betekent hebt voor ons allemaal, je blijft in ons hart!!


Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het gaat goed met Nila.

Zondag was het 3 weken geleden dat Nila bij ons kwam. Ze doet het erg goed en je ziet haar met de dag veranderen. Leuk om te ervaren hoe zo'n dametje leven in de brouwerij brengt. De eerste dagen maakte ze ons om 5.00 uur wakker. Nu ben ik meestal wel vroeg op maar 5.00 uur is wel heel erg vroeg. Gelukkig slaapt ze nu ook een beetje door en begint ze pas rond 7.00 uur te piepen, dus er is nog hoop.

Het is ook niet niks voor haar. Vreemde omgeving, vreemde mensen, vreemde geluiden, andere gewoontes, andere auto, ander bezoek enz. maar ze doet het goed. De eerste dagen schrok ze overal van en nu zie je dat haar vertrouwen, dus ook haar zelfvertrouwen met de dag groter wordt. Ze kent de geluiden inmiddels die de bomen maken wanneer er wind staat. De windbel vindt ze inmiddels normaal, het vliegengordijn is geen probleem, daar loopt ze ineens zomaar doorheen. Ze maakt dagelijks vorderingen, ook wat bezoek betreft. Wij, maar ook andere mensen zien haar per week veranderen.

Ze heeft ook haar eigen lievelingsplekjes ontdekt. Buiten heeft ze een holletje gegraven waar ze gaat liggen slapen wanneer we terugkomen van een wandeling. Ze heeft een plekje bij de vijver waar ze graag ligt, een plekje in het bos waar ze heen loopt wanneer ze het spannend vindt, ik zag dat ze in mijn (afgezet) bloementuintje komt. Ook daar had ze een kuil gegraven, graven kan ze hoor! Van de week had ik  bijna mijn nek gebroken toen ik buiten kwam. Ze had met hulp van broer Otis een aantal kuilen gegraven. Ze ligt nu vaak buiten omdat ze dat fijn vindt. De eerste dagen durfde ze bijna niet binnen te komen of vluchtte weg wanneer wij geluid maakten of bewogen. Wanneer ik thuis ben komt ze steeds vaker binnen, als ik werk dan blijft ze nog buiten liggen. Naar Johan toe maakt ze ook grote sprongen, ze gaat 's ochtends heel zachtjes naar hem toe en likt hem dan wakker. Bij mij slaat ze met twee poten om mij wakker te maken. Ook krijg ik net als Otis wolvenkusjes, dus ik heb diverse blauwe plekken op mijn arm. Maar ja, wanneer je zoveel liefde en genegenheid krijgt dat mag je toch niet afstraffen?

Met Xanne en Nila gaat het erg goed. Nila heeft respect voor Xanne, ze staat op wanneer Xanne eraan komt. Ze heeft ook zorg voor Xanne en soms zoekt ze contact door Xanne ook wolvenkusjes te geven. Alleen met eten lijkt ze wel erg veel op haar broer, nu staan twee van die aasgieren te wachten bij Xanne of ze haar eten kunnen jatten. Xanne is ook actiever geworden sinds Nila er is. Soms volgt ze met belangstelling wat die twee aan het doen zijn, loopt af en toe nog (hard) mee naar de poort, maar op een ander moment heeft ze er alle vertrouwen in en gaat ze  naar binnen en ligt heerlijk op haar matras te slapen. Het is zo mooi om te zien hoe tevreden ze nog steeds is met haar leven en wat fijn dat Nila en Otis daar zo goed mee om gaan. Heel bijzonder dat we dat nog met zijn allen mogen meemaken.

Otis en Nila zijn beide erg blij met elkaar. Vooral voor Otis is er veel veranderd. De wandelingen zijn anders geworden, er is veel meer actie. Otis luistert wat minder vanwege Nila, zij spoort hem aan om te jagen en ook om te spelen. Otis is een wat luie reu zeg maar, zijn niet alle mannen zo? Nila is veel actiever maar luistert ook goed, als ze tenminste niet eerst ergens wat moet ruiken. Weglopen doet ze niet want ze houdt mij wel in de gaten, zeker als we in het bos zijn. Weilanden, dat is wat anders, dan wil ze nog wel eens achter een vogel of een konijn aanjagen.

Het is niet alleen voor Nila vreemd, ook wij moeten er tijd en energie in steken om haar te leren kennen. Aftasten wat kan en wat teveel druk voor haar is. Autorijden vindt ze b.v. oké maar wanneer we gaan, vlucht ze weg het bos in. Nu lijnen we haar binnen aan, nemen worst mee en dan hup, zit ze bij Otis in de auto. Vanochtend dacht ik: ze zal wel meelopen en in de auto springen. Mooi niet dus, meelopen wel, worst eten ook, bijna in de auto springen en toen, help….vluchten want ik ben niet aangelijnd. Ik heb haar vluchtgedrag genegeerd en ben naar binnen gelopen om mijn koffie te gaan halen. Ik moest wel lachen want Nila stond meteen achter mij, zo van hallo, we gingen toch eigenlijk wat leuks doen. Afgelopen weken heeft ze dagelijks in de auto gezeten en een ritje gemaakt naar een leuke wandeling, dus die link legt ze al, nu de rest nog.

Zo zijn er nog wat dingen die we samen mogen leren. We proberen het stap voor stap te doen met respect voor haar. Heel vreemd eigenlijk, met Otis en Xanne ging het meteen goed, geen enkel probleem. Waarom kunnen wij mensen niet zo met onze dieren omgaan …? In ieder geval, onze Nila doet het erg goed, wij zijn met z'n allen nu al weg van haar!

Verjaardag vergeten, druk bezig geweest.

Gisteren was het de verjaardag van Otis en Nila, ze zijn alweer 3 jaar oud. Ik (we) zijn hun verjaardag vergeten, schandalig natuurlijk maar ik ben druk bezig geweest afgelopen dagen. Vandaag, vanwege de spierpijn en bezoek wat minder druk gehad dus even tijd om bij mezelf te komen.

Ik heb dan tijd om te zien hoe Otis nog steeds bij zijn overgrootmoeder Xanne onder de tafel ligt te slapen. Geweldig, toen hij 3 jaar geleden bij ons kwam als kleine Oti, ging hij heel graag bij Xanne en Kyra onder de tafel liggen slapen. Nu hij 3 jaar oud is, verbaas ik me over zijn grote kop maar ook hoe aandoenlijk ze nog steeds samen liggen te slapen.

2010


2011


2012


2013


Otis was niet de makkelijkste hond om op te voeden maar ik kom er steeds meer achter wat een geweldige hond hij is. Sinds Nila bij ons is gedraagt hij zich als grote relaxte broer die zal zeggen hoe het moet. Mooi om te zien maar soms doet onze kleine Oti dingen die hij eigenlijk niet zou moeten doen. Otis blijft een vlegel die je in de gaten moet houden.

Afijn, afgelopen weekend het hele terras, de meubels e.d. schoongemaakt. Het was veel werk om de groene aanslag eraf te krijgen. Nog een paar plantjes in een pot gedaan en ja hoor, even daarna heeft Otis ze eruit gehaald. Nila staat er dan bij met een blik van mag dat wel? Inmiddels weet ik dat Otis alles nakijkt of controleert wat wij in ons handen hebben gehad maar soms vergeet je dat en dan ben je te laat.

Vanmorgen vroeg opgestaan om de tipi schoon te maken. Het is al juni en ik ben nu nog bezig met het poetsen, opruimen en aanplanten van de tuin, wel 2 maanden later dan andere jaren. Ik  hoop dat de reden is dat het zolang koud en nat geweest is, anders kom ik tijd tekort dit jaar.

Een van de reden is dat we de tipi gekocht hebben is om workshops e.d. in te geven. Maar ik heb nog niet echt de tijd genomen om te kijken hoe die erbij staat na de winter. Van buiten is hij wat groen geworden en binnenin liggen wat blaadjes en de vloer is vuil maar verder is hij helemaal droog. Zodra je binnenkomt ervaar je de bijzondere energie die een tipi uitstraalt. Er komt meteen een bepaalde rust over je heen, je luistert automatisch naar de geluiden om je heen zoals de wind, de vogels, de warmte wanneer er een zonnestraal op het doek rust, heel apart. Ik vraag me af waarom gaan we niet wonen in de tipi? Gewoon basic zonder verdere ballast, slaapgelegenheid, stookplek in het midden, wat kleding, meer heb je toch niet nodig? Waarom staat ons huis dan zo vol met … ?

Vanochtend dus vroeg aan de slag, hout en stookketel uit de tipi, stoelen en vloer schoonmaken en daarna de schapenvachten erin, nog wat spulletjes om het af te maken, heel erg mooi. Wanneer ik daar bezig ben komen allerhande ideeën en wil ik vanalles gaan organiseren om met zoveel mogelijk mensen mijn liefde voor de honden, de natuur, natuurgeneeskunde, onze mooie plek e.d. te willen delen. Ik neem me voor om eindelijk wat data te plannen en op mijn website te zetten. Vanwege mijn nieuwe baan en studie, die beide erg leuk zijn, zal het minder zijn dan eerst maar het voelt zo goed en zuiver in de tipi dat ik toch een paar workshops wil geven deze zomer. Op 23 juni wordt het sowieso een volle maansmeditatie. Kun je het je al voorstellen, volle maan en de bijna langste dag van het jaar?  Wie mee wil doen moet zich snel aanmelden vanwege een beperkt aantal deelnemers.

Goed, nu bijna 3 jaar later is Otis nog steeds een ondeugd. Terwijl ik naar binnen liep toen ik de tipi aan het poetsen was zag ik wat beweging in mijn ooghoeken en ja hoor, Otis was aan het sleuren met de (nieuwe) schapenvachten, geen tijd voor foto's. Gelukkig stond Nila er nog naar te kijken, wel met heel veel belangstelling overigens. Dus wat doen ik (wij) dan? 3 keer ademhalen en rustig naar buiten lopen voordat de ondeugd ermee aan de haal gaat. Gelukkig gaf Otis het meteen af en heeft hij het niet meegenomen naar zijn schatkamers in het bos. Gisteren zijn ze 3 jaar geworden, ik vraag me af, zal Otis ooit volwassen, nee dat is het verkeerde woord. Otis is inmiddels een (relaxte) volwassen reu geworden maar een vlegel. Hij is een donderstraal en dat zal hij wel blijven, eigenlijk moet hij dat ook blijven, past wel bij hem. Ik hoop dat we van hem, zijn streken en van zijn zus Nila net zolang mogen genieten als van  overgrootmoeder Xanne. Dat zou toch geweldig zijn!    

Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Toch nog een klein feestje voor Xanne.

Afgelopen woensdag is Xanne 15 jaar geworden en we hebben dat niet gevierd. Natuurlijk hebben we Xanne uitgebreid gefeliciteerd maar vanwege het werk, de gehele dag regen, dus geen bezoek voor Xanne, is de dag zo voorbij gegaan. Toch voelde dit niet goed voor mij, normaal hou ik helemaal niet van feestjes maar dit moest toch gevierd worden. Het is zo bijzonder dat Xanne zo mooi deze leeftijd heeft mogen bereiken, dat alleen al is een feestje waard. Dus afgelopen zaterdag toen onze vriend belde dat ze met zijn allen kwamen ben ik gebak gaan halen en hebben we Xanne haar 15de verjaardag gevierd. Jammer dat ik geen foto's gemaakt hebt. De kinderen vonden het leuk om Xanne nog eens te zien en Xanne maakt ook nog steeds met iedereen contact. Ze wil weten wie je bent, wat je komt doen en wanneer het bezoek vertrekt gaat ze altijd mee naar de poort om ze gedag te zeggen. Soms denk ik: ze ligt te slapen en heeft het niet in de gaten, maar dan zie je het kopje verschijnen en komt ze alsnog aangelopen.

Het gaat naar omstandigheden heel erg goed met haar. Het opstaan en lopen gaat wat minder maar voor de rest is ze nog erg goed. Gelukkig gaat het ook goed met Nila en Xanne. Xanne moet af en toe snuffelen bij Nila en die vindt dat oké. Ik heb de indruk dat Nila nu al een beetje aan het zorgen is voor Xanne. Van de week lagen ze samen buiten. Nila lag voor zich uit te kijken en  Xanne lag achter haar, te slapen in een kuil. Na een tijdje kregen we in de gaten dat Xanne misschien niet meer alleen uit die kuil kon komen en dat Nila bij haar lag te wachten. En dat was ook zo, want nadat we Xanne geholpen hadden ging ze ergens anders liggen. Sinds Nila bij ons is zie je weer veel meer de interactie die de honden met elkaar hebben. Na de dood van Kyra en Aruph was dat veel minder geworden maar Nila brengt leven in de brouwerij zeg maar.

Ze begint 's morgens tussen 5.00 en 6.00 uur met piepen in de hoop dat er iemand terug piept. Gelukkig slapen Otis en Xanne graag uit dus die reageren niet. Ik doe net alsof ik slaap en manlief die slaapt dus gewoon door. Nila begint met het strekken van de poten, te gapen en wanneer er niemand reageert gaat ze maar op een ander kussen liggen en je hoort haar zuchten. Van de week haalde ze de balletjes en spulletjes van Otis uit de bak en ging daarmee spelen. Toen moest Otis toch ook in actie komen, arme jongen, zo vroeg al.

Vanmorgen hield ik me weer slapende en de rest sliep nog toen Nila weer begon te piepen het was nog maar 5.00 uur. Gelukkig ging ze naar het andere kussen om met een zucht weer te gaan slapen. Na een uurtje begon ze weer te piepen en toen ik terugpiepte stond ze op en kwam helemaal enthousiast tegen mij aan liggen om geaaid te worden. Het duurde niet lang voordat ze iedereen wakker had. Ze piepte en kletste zolang tegen Otis totdat hij uit de bank kwam, daarna stond Xanne ook op, die ging naar buiten en Nila gaf Johan enkele likjes over zij gezicht waardoor hij ook wakker werd. Daarna ging ze op de bank liggen om verder te slapen en wij waren wakker.

Het is elke dag genieten als je ziet hoe goed het gaat met Xanne, Otis en Nila. Otis en Nila spelen en ravotten samen tijdens het uitlaten. Xanne geniet van haar oude dag, de aandacht en de zorg die ze van ons krijgt. Wij genieten van haar tevredenheid, wijsheid, soms eigenwijsheid, maar vooral de intense zachtheid en zorg voor het roedeltje wat ze blijft behouden.  Ik bedacht me, eigenlijk zou je elke dag moeten vieren, niet met gebak natuurlijk, ik ben zo al dik genoeg. Maar wanneer je ervoor open staat krijg je zoveel cadeautjes op een dag, dat alleen al is een feest waard!!

Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

We zijn allemaal erg blij met deze beslissing.

Wij hebben Otis destijds uitgezocht omdat het een (zo noemen wij dat) hondenhond was. Daar bedoel ik mee dat hij meer gericht was op honden dan op mensen. Ik zie het nog voor me hoe hij als klein Ootje nog kotsmisselijk van het autorijden parmantig naar 3 vreemde honden liep. Hij heeft een geweldige opvoeding gehad van zijn overgrootmoeder Xanne, tante Kyra en Aruph. Afgelopen vrijdag heb ik nog met bewondering zitten kijken hoe Xanne hem nog een lesje gaf in opvoeding. Het was zo leuk om te zien. Xanne had een kong gekregen met wat leverworst daarin, natuurlijk wou Otis die afpakken maar het mocht niet van Xanne. Ze gaf hem een flinke grauw met de neus volledig opgetrokken en de tanden bloot. Otis ging netjes terug maar ja, eigenlijk moest hij die kong toch wel hebben. Dan maar bedelen en hoge geluidjes maken, op de rug gaan liggen, dichterbij met zijn bek zodat hij het bijna kon pakken, maar hij durfde het toch niet. Xanne ging heel relaxt verder met waar ze mee bezig was en als hij te dicht bij kwam zag je dat ze haar lip optrok. Toen ze klaar was legde ze haar koppie naast de kong en deed alsof het niet meer interessant was. Met name alsof en dat had Otis heel erg goed in de gaten, hij had het niet meer, dan nog maar hogere geluiden maken, misschien helpt blaffen wel. Ik deed zowat in mijn broek van het lachen. Een beer van een hond die zich zo aan het uitsloven is en een oud teer dametje wat er niet warm of koud van wordt. Zij bepaalt wat er gebeurt en hij heeft te luisteren. Na een tijd (kwartiertje) wordt Otis wat rustiger. Ik heb niet kunnen zien hoe ze het teken gaf maar Otis begreep het meteen. Heel voorzichtig kroop hij dichterbij om vervolgens de kong te kunnen pakken. En Xanne, ach ze deed alsof ze het niet zag en het helemaal niet belangrijk vond. Terwijl ik zat te kijken realiseerde ik me weer eens wat een geweldige hond Xanne is. Zij blijft, hoe oud ze ook is, zorgen voor haar roedeltje.

Ondanks dat merkten we, na de dood van Aruph, het ouder worden van Xanne, dus minder interactie met elkaar, ik weer aan het werk, dat Otis de laatste tijd niet happy was. Hij lag vaak buiten aan de poort te wachten totdat ik thuis kwam en verveelde zich. Ook tijdens de wandelingen liep hij soms achter mij aan te sjokken zeker als ik in gedachten was. We hadden altijd gedacht: we nemen er geen hond bij, we zien wel hoe het gaat als Xanne er niet meer is. Misschien blijft Otis wel als enigste hond bij ons. Maar Xanne zou Xanne niet zijn als ze mij ineens niet aangaf dat ze wachtte totdat er een oplossing kwam voor Otis. Wij zijn hier over na gaan denken en zagen dat het klopte. Otis is een hondenhond en wij doen hem tekort als hij als enigste hond bij ons moet blijven.
Maar wat dan? Ik ben weg van een bosbruine saarloos, dus dan toch maar bellen of dat bosbruin teefje nog beschikbaar is? Eigenlijk past op dit moment geen pup en wat gaat het worden, een reutje of teefje? Reu durven wij niet meer zo goed aan vanwege de ervaring met Aruph en Oscar. Een teef  die qua afstamming goed zou passen bij Otis en dan misschien in de toekomst een nestje. Dat leek Johan een heel erg leuk idee, hij heeft het er nog altijd over dat hij zo genoten heeft destijds toen Xanne puppen had. Een geweldige tijd was het, het lijkt mij ook erg leuk en druk om eens mee te maken. Maar puppies worden eerst een aantal keren loops voordat ze pups mogen krijgen. Leg dat maar eens uit aan ene Otis, ik zie die stress al helemaal voor me. Een optie zou kunnen zijn dat ik met Otis op vakantie zou kunnen gaan, maar je loopt het risico dat wanneer je thuiskomt de teef opnieuw loops wordt.

Er werd ook nog een herplaatsteef aangeboden die in een stresssituatie met andere teven gezeten had. Nou dat was heel snel duidelijk, ondanks dat we haar misschien een geweldig leven hadden kunnen geven, willen wij niet het risico lopen dat er iets met Xanne gebeurt. Overigens is het onvoorstelbaar wat er allemaal aangeboden wordt op facebook. Pups van vier maanden of een half jaar, jonge reuen, jonge teefje maar ook oudere honden. We hebben ze allemaal voorbij zien komen en erover nagedacht en gaandeweg werd het ons duidelijk.
We wilden een teefje, liefst gesteriliseerd, want anders heb je kans dat ze binnen korte tijd loops worden met zo'n jonge god als Otis in huis. En wij willen eerst een goede vertrouwensband met de hond krijgen alvorens we ze überhaupt laten dekken. Bovendien moet het een hond zijn die bij Xanne past want daar zijn we zuinig op. Uiteindelijk hebben we de beslissing genomen en gevraagd aan Coby en Bertus of Otis zijn zus Nila mocht komen. Zij wilden Nila niet kwijt omdat het zo'n leuk hondje was maar als het voor Otis was wilden ze er wel over nadenken. Ik heb Nila tijdens een wandeling ontmoet en het klikte meteen tussen ons. Met pinksteren is ze hier op bezoek geweest en ze liet zich netjes besnuffelen door Xanne, natuurlijk vond ze Otis leuk. Afgelopen zaterdag zijn Johan en Otis haar gaan ophalen.
Het gaat goed, natuurlijk moet ze wennen aan nieuwe geluiden, mensen, honden en omgeving, maar ze leert snel. Ik vind het ook leuk dat ze steeds meer van zichzelf laat zien, ook wij willen haar graag leren kennen.

Gisteren ben ik maar omgedraaid tijdens de wandeling toen de koeien aangerend kwamen. Ik weet dat ik Otis vooruit kan sturen met een stukje kaas maar of zus dat ook laat doen, daar ben ik nog niet zeker van. Vandaag neem ik beiden mee voor een wandeling, kunnen ze samen spelen, maar deze week ga ik ook eens alleen op stap met Nila. Ik ga dan met haar langs de paarden, koeien, ik hoop trimmers en mountainbikers tegen te komen zodat ik kan kijken hoe ze daarop reageert. Ik wil het eerst met haar alleen doen voordat ik met broer en zus door de wei getrokken wordt.
Overigens liet Otis zich gisteren terug roepen toen er een konijn vlak voor hem de weg overstak, ik schrok er zelf van dat hij terugkwam. Ik was echt trots op hem en heb hem dat ook laten horen. Nila is een erg leuk hondje, ze zorgt voor wat leven in de brouwerij. Je zal vast nog wel van haar horen, wat voor streken ze heeft want het is per slot van rekening een zus van…… maar tot nu toe zijn we allemaal heel erg blij met de beslissing die we genomen hebben, het past helemaal, Nila hoort bij ons!! Alleen zou het prettig zijn als ze op mijn vrije dag niet om 5.30 uur begint te keten met broerlief zoals ze afgelopen twee dagen gedaan heeft. Volgens mij houdt ze van vroeg opstaan. Coby heeft me verteld dat ze bij hun 's morgenvroeg koffie had willen zetten, lief toch? Het is een dametje wat vroeg wakker wordt en op verkenning uitgaat, dat kan nog wat worden!



Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Verdriet en vreugde om Oscar.

Vandaag is het alweer 2 jaar geleden dat Oscar gestorven is. Ik heb Oscar leren kennen toen hij bijna 1 jaar oud was. Hij was een heel leuke, energieke, lieve zachte hond. Hij was gek op heerlijke geurtjes, liep altijd met zijn rug langs de natte handdoeken en wanneer je het niet zag jatte hij (gewassen) was uit de wasmand. Dan zag je hem ineens met je slip of bh in het bos lopen. In die tijd deed ik een of ander schuim op mijn haar en dan was hij er meteen, hij herkende het geluid van het busje.  Ik vroeg dan of hij ook wat sjoemie in zijn haren wou en deed vervolgens wat op zijn kop. Hij vond het geweldig, vooral als ik zei dat hij er zo mooi uitzag en heerlijk rook!! Terwijl ik dit schrijf zie ik hem nog genieten.

Heel opvallend was dat iedereen meteen weg was van Oscar. Bijna iedereen vond hem een leuke mooie hond. Er ging bijna geen wandeling voorbij of we kregen opmerkingen over Oscar. O.a. dat het zo'n mooie hond was, een grote hond met hele zachte ogen, dezelfde blik als zijn moeder, Xanne.
Na veel spanning in huis en een tweede vechtpartij met Aruph zag ik de trieste blik in Oscar zijn ogen. Ik dacht dit is niet meer de Oscar waarvan het leven een feest behoorde te zijn. We hebben toen met veel pijn in het hart de keuze gemaakt, voor beide honden, om Oscar te herplaatsen. Door een goede plek voor hem te gaan zoeken, hoopten we dat Oscar weer zijn "Oscarleven" terug zou krijgen. Een leven van "make my day" en de dag kan niet lang genoeg duren, er is zoveel te doen en te genieten.

En het is gelukt, hij is met zijn kont in de boter gevallen zeg maar. Binnen no time had hij het gehele gezin om zijn poten gedraaid. Wat genoot hij weer van het leven, de aandacht die hij kreeg van de eigenaars en hun kinderen, allemaal waren ze gek op hem. De andere honden die hij tegenkwam, het konijn waar hij een relatie meekreeg, de vakanties, het paardrijden, bezoek wat er kwam, alles was leuk. Wij zijn Oscar met regelmaat blijven opzoeken,  heel erg fijn dat we die gelegenheid kregen en dat Oscar er ook mee om kon gaan. Wanneer we daar waren week hij niet van onze zijde maar als we weggingen dan draaide hij zich om en het was alsof hij zei: oké, ik woon nu hier en we zien elkaar nog. Dat was ook zo en dat is zo gebleven tot en met zijn overlijden en zelfs daarna.

Kort nadat bij zijn zus Kyra DM geconstateerd was werd het duidelijk dat Oscar helaas ook lijder was. Eerst vermoed je het maar, wil je het nog niet echt zien en dan lijkt het proces ineens zo hard te gaan dat je er niet meer omheen kan. Vanaf dat moment weet je dat je nog ongeveer een jaar hebt waarin het steeds slechter zal gaan met hem en dat jij als eigenaar de beslissing voor euthanasie moet gaan nemen. En dat dit een hele moeilijke keuze is wisten wij inmiddels ook wel. Het was niet makkelijk, de zorg om je hond waar je nog veel om geeft en die toch 6 jaar bij je is geweest uit handen te geven. Gelukkig hadden we heel veel vertrouwen in de nieuwe eigenaars en zijn we tot het laatst toe betrokken geweest. Ondanks dat Oscar niet meer bij ons woonde heeft zijn ziekte en overlijden mij (Johan ook) erg veel gedaan. Ik miste hem enorm en ondanks dat ik tot het laatst contact met hem heb gehad was het alsof hij helemaal weg was. Totdat ik in het najaar samen met zijn baasje naar de plek ben gegaan waar ze hem begraven hebben. Ik stond bij zijn graf en hoorde hem zeggen: mooi hè? Alles wat je hier ziet is van mij. Ik zag weilanden, bossen en Oscar was er even helemaal. Ik hoorde en zag het hem zeggen, het patsertje!! Oscar kon zich wel eens als een patsertje gedragen. Vanaf dat moment denk ik nog vaak aan Oscar, bijna altijd met een glimlach i.p.v. verdriet want ook hem ben ik niet verloren.

Grote verbazing en vreugde toen ik vorige week zondag gevraagd werd om te gidsen bij een puppenbijeenkomst van Amber en Skon. Amber is een dochter van Oscar. De mensen en honden stonden te wachten op mij (was wat te laat) en ik zag meteen dat ze bijna allemaal dezelfde lichte kleur hadden als Oscar en mamma Amber. Onderweg heb ik genoten en er was een hond bij,

Dino genaamd, die leek als twee druppels water op zijn opa Oscar. Qua bouw maar ook qua streken was het net zijn opa. Hoe hij de boel uitdaagde, het water in ging, pupje pestte maar ook helemaal gek was van de baasjes. Dino leek ook een patsertje maar met een heel klein hartje. Erg leuk, ik zag weer de jonge Oscar in hem terug en vond het een geweldige ervaring. Zo zie je maar weer, Oscar zijn dood is niet het einde, hij blijft verder leven in zijn nakomelingen maar ook in je hart.
Ik hoop dat alle (pup)eigenaren net zo mogen genieten als wij allemaal van opa Oscar en de onvoorwaarlijke liefde die hij gegeven heeft!!

Onderstaand de mail geschreven op de dag van zijn overlijden.

Mailbericht overlijden van Oscar

Zojuist bericht ontvangen dat Oscar overleden is. Hij is heel rustig ingeslapen. Door omstandigheden is Oscar al ruim 2 jaar niet meer bij ons, maar toch zullen we hem erg missen, evenals zijn zus Kyra die we afgelopen februari hebben moeten laten gaan.
Je kwam als een onstuimige jonge reu in mijn leven. Wat een energie, ondeugd, ongeduld, hyper de piep maar ook een zachte hond (je moeder) een jonge mooie god in wording. Gertrud noemde jou ooit de grootste kusser van Venray en dat ben je. Ik heb vaak gezegd, als ik iemand tegen kom die mij zo kan kussen als Oscar dan ben ik weg. 
Pauline vertelde me Oscar heeft een heel groot hart en dat is zo. Iedereen hield van je, was weg van Oscar. Op vakantie in Frankrijk werd er een bloemenkrans door kinderen voor je gemaakt. Ik liep met Pauline en jou door Breda en er kwamen mensen naar ons toe voor jou, sommigen brachten zelfs een cadeautje voor je mee. Een balletje om te apporteren? Ach die mensen weten niet beter. 
Oscar, dat is de reden waarom wij de moeilijke beslissing genomen hebben om jou weg te doen. Na de 2e vechtpartij met Aruph keek je me aan met zo'n droevige, ongelukkige ogen dat ik dacht dit is Oscar niet meer, wat doen wij hem aan. Toen hebben we met veel pijn in ons hart besloten om een nieuwe plek voor jou te zoeken omdat jij vanwege je karakter meer kans had als Aruph om gelukkig te worden. 
En gelukkig ben je geworden en wij ook. Na wat opstartproblemen ben je de hond geworden van Pauline, Jan, Daphne, Jordi, Arjan en Melanie en ook hier weer vele anderen. Wat heb je genoten van alle aandacht en liefde voor jou alleen. Je kon er maar niet genoeg van krijgen. Je genoot van het gezin, de vakanties, het paardrijden, je leven was weer een groot feest zoals het behoorde te zijn. Wat geweldig dat wij je konden blijven bezoeken, blij als je was als we kwamen maar ook alle vertrouwen als we weer weggingen. Je hoorde daar en je had er alle vertrouwen in dat we jou niet zouden vergeten. 
Oscar, grote vriend, vergeten doen we je nooit!! We hebben het afgelopen tijd en vooral vandaag ook moeilijk gehad om je los te laten, om Jan en Pauline de beslissing te laten nemen enz..... Maar wat de boventoon is, dat we altijd alle vertrouwen hebben gehad in Jan en Pauline maar ook in jou en we zijn heel dankbaar dat je rustig bent ingeslapen, het was voor jou ook niet makkelijk. Oscar je had nog jaren kunnen leven zoals je moeder Xanne als je maar niet DM had. 
Grote vriend, mijn grote kusser, Johan en ik zullen je missen maar we wensen Pauline, Jan en de kinderen heel veel sterkte, want het gemis naar hun vriend zal groot zijn. 
Johan en Annelies  



Copyright 2012 © Annelies de Bruijn

Wat zouden we zonder de buienradar moeten …. nat worden?

Afgelopen week zou er volgens de buienradar en de weersvoorspellingen veel regen vallen. Ik weet dat dit voor veel mensen niet hoeft maar het is voor de natuur hard nodig. Het is erg droog hier in het bos, het zand is zo los dat fietsen niet meer mogelijk is. Al een paar jaar achter elkaar is het bos in het voorjaar een tijdje afgesloten geweest voor het publiek vanwege de droogte, brandgevaar en volgens mij gaat het nu weer gebeuren mits er niet gauw regen valt.

Maar gelukkig, de weersvoorspellingen waren gunstig, voor ons dan toch. Vorige week vrijdag zou er zelfs 15 mm vallen. De dagen daarna wat minder regen maar alle dagen regen en dat is welkom. Alleen op vrijdag is hier geen enkele druppel regen gevallen, ondanks alle voorspellingen. Afgelopen week zag ik overal regen, bij de treinramp in Wetteren, een dorp verderop stonden plassen water, op het nieuws allemaal mensen met een paraplu in de regen en bij ons geen druppel! Overal regen behalve hier. Zodra je op ons bospad komt zie je niets meer vanwege de grote stofwolk die je achter laat. Gisteren heeft het een klein beetje geregend maar vanmorgen vroeg, toen ik met Otis op stap was, viel het me op hoe droog het was en hoe zwaar lopen dat is. Otis heeft natuurlijk nergens last van, net als in de winter heeft hij nu ook weer baat bij zijn Allradantrieb.

Ik heb diverse mensen horen zeggen wat voor een stortbui ze gehad hebben, behalve wij dus. Heel vreemd, op een of andere manier regent het hier veel minder dan een kilometer verderop.
Ik had vanochtend toen ik thuiskwam met Otis een donkerbruin vermoeden. Vandaag hadden we les in het veld zeg maar, dit houdt in dat we van 9.00 tot 12.00 uur buiten in het veld onderwijs krijgen. Ik vroeg aan Johan of hij even op de buienradar wou kijken of het ging regenen. Er zou misschien een drupje vallen rond 10.00 uur maar dat was te verwaarlozen volgens manlief en de buienradar. Dus ik ging vol goede moed op pad. We waren nog geen half uurtje onderweg toen het begon te regenen en niet zo'n klein beetje. Het water kwam met bakken uit de hemel. Onderweg kwamen we langs een zeldzame iep, de rest blijkt allemaal uitgestorven te zijn vanwege de iepenziekte. Langs een wilde boshyacint, pinksterbloemen, fluitenkruid, hondsdraf, boterbloemen, gagel, berken, grove den, zwarte es, varens enz. Maar het detemineren daarvan was onmogelijk vanwege de regen. We hadden als tip meegekregen om een potlood te gebruiken want pennen doen het vaak niet, maar mijn boekje was zo nat dat ik geen aantekeningen kon maken. De vogels waren ook niet te zien en stil vanwege de regen. Dat gold ook voor de vlinders en andere insecten. Jammer want ik heb afgelopen week geleerd dat 75% van wat er in het bos leeft in de grond zit.

Toch hebben we vandaag ondanks het slechte weer veel geleerd over diverse bomen en hun bloei- en groeiwijze. Aan bod kwamen de berk zachte en harde, de berkenzwam, tonderzwam, grove den, wintereik, beuk, iep, zwarte es, sleedoorn, brem, Amerikaanse kers, vlier, lijsterbes,  maar ook over de ijsvogelvlinder, die graag jonge kamperfoelie heeft, citroenvlinder, boomklever die alleen naar boven kan kruipen en naar beneden vliegt. De boomkruiper kan zowel naar boven als naar beneden kruipen. We hebben de verschillende lagen van het bos besproken. Waaruit bestaat een bos en wanneer is het een bos? Terwijl al deze onderwerpen aan bod kwamen werd ik en de rest ook natuurlijk alsmaar natter en natter. Op een gegeven moment waren we zo nat dat de docent voorstelde om een kortere route te nemen. Ondanks dat we stonden te kleumen van kou omdat we zo nat waren kozen we er met zijn allen voor om door te gaan. Het was de moeite waard, ik heb weer veel geleerd vandaag over de natuur.

Thuisgekomen heb ik de camera, telefoon (doet het niet meer) mijn notitieboek, tas, jas en kleren op de kachel gehangen om te drogen. En vanavond ben ik nog ruim twee uur met Otis gaan wandelen. Onderweg hele donkere, dreigende luchten maar geen regen zoals de radar voorspeld had. Ik heb genoten van de mooie luchten, wolken en stralen. Otis van de muizen, konijnen en jonge kalfjes in de wei, die komen aanspringen zodra ze hem zien. En ik van de bomen hun zaden, de bloemen, vogels, kievieten, de tureluur, noem maar op.

Ik vroeg me onderweg af, zou ik niet beter zou kunnen kijken naar de natuur in plaats van naar de buienradar? De zwaluwtjes die laag vliegen, is dat geen teken dat er regen op komst is? Misschien moet ik me nog meer gaan verdiepen, afstemmen op de natuur, wanneer ik daarnaar kijk en luister zal ik niet zo nat worden als vandaag volgens mij. De wetenschap kan veel, weet veel maar of je er altijd op kunt vertrouwen? Dat vraag ik me af. Ik ga er maar vanuit dat de buienradar een beetje van slag was afgelopen week. Weersvoorspellingen, buienradars of niet, de volgende keer ga ik eerst de natuur goed observeren voordat ik beslis wat en welke kleding ik aan moet trekken voordat we weer op pad gaan. Ik ben benieuwd of ik dan ook zo nat wordt als vandaag, br…



Copyright 2012 © Annelies de Bruijn

12 mei 2013

Otis laat gewillig het geurscherm tegen de teken sprayen:






Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Soms moet je een keuze maken uit twee slechte dingen.

Al de hele week ben ik aan het twijfelen of ik Otis wel of geen tekenband om doe. Maar helaas, ik heb hem zojuist omgedaan. Ik heb het gevoel dat ik verloren heb, maar zoveel teken op één dag vast op zijn lijf, dat is ook niet zonder risico. Wij wonen, wandelen dagelijks in de bossen en ook door en langs allerlei struiken en grassen. Veel mensen denken dat teken uit de bomen vallen, maar dat is niet waar ze zitten, wel op lage struiken en in grassen. Otis heeft op dit moment minstens 10 teken per dag die al vastzitten, tel ik de loslopende teken nog niet mee die ik er ook nog af haal. Nu vind ik het niet erg om dagelijks de hond te onderzoeken op teken en ze er dan uit te halen. Ook al kost dat karweitje, wil je het goed doen, minstens een uurtje van je tijd. Dit is geen probleem, alleen, wij hebben een Otis. Het is een hele leuke hond maar eigenwijs!! Volgens hem is dat wijsheid, dus hij laat niet zomaar een teek eruit halen.

Het gaat als volgt: Otis komt bij of op je liggen en je gaat automatisch op zoek met je handen naar teken. Zodra hij begint te draaien weet je dat er minstens daar ééntje zit. Vervolgens doe je net alsof je niets in de gaten hebt, ga je je bril pakken of vraag je lief aan je man of hij de bril en ook de tekentang wil aangeven. Dan ga je kwasi nonchalant weer naar die plek, probeer je wat haren weg te vegen zodat je niet een heleboel haren mee uittrekt want dat doet pijn. Ben je zover dat je de teek haarvrij hebt, open je het tekentangetje …… en dan staat Otis op of gaat op zijn andere zij liggen zodat je er niet bij kunt. Hm… degenen die mij kennen weten dat ik niet rust voordat die teek eruit is want die kan nare ziektes overbrengen.

Op mijn werkdagen krijgt manlief de opdracht en instructies waar de teken zich bevinden en hoe te handelen. Helaas lukt het hem nog minder dan mij en zitten ze er nog in wanneer ik thuiskom. Tweede poging, wanneer je thuiskomt moet (ben ik erg) ik blij zijn dat je Otis weer ziet. Bij hem gaan zitten en maar kroelen en verdomd, het lukt, want wat hij die ochtend niet toeliet laat hij nu wel toe, de teek is eruit. Alleen wanneer je de teken verbrandt is hij weg. Dus dat doe ik niet meer als hij in de buurt is.

Ik begrijp nog steeds niet waarom ik het ene moment wel teken mag uithalen en het andere moment absoluut niet. Ik hoop er nog ooit achter te komen. Misschien heeft het alleen te maken met vertrouwen. Kyra, onze lieverd, deed in het begin ook wat happen, wat ik goed kon begrijpen, want zij kende mij niet maar al heel snel gaf ze mij het vertrouwen en liet de teken eruit halen.

Nu Otis weer, van de week had hij een teek op zijn kop en nog een miniteekje bij zijn mooie bescheiden balletjes (arme jongen). Ik denk, ik haal die teek daar als eerste weg je weet maar nooit. Nou mooi niet, Otis gaf een waarschuwing: blijf van mijn edele delen af of ik bijt. Okee, het is een gevoelig plekje, ik heb jaren geleden op bijna indentieke plek ook een teek gehad en was er destijds erg blij mee dat manlief hem gevonden had, maar okee. Door ervaring weet ik inmiddels dat doorpakken of drammen geen zin heeft bij onze (kleine lieve) Otis. Hij wil met respect en het liefst op gelijk niveau behandeld worden. Dus daar houden wij met zijn allen zoveel mogelijk rekening mee. Dit houdt in: stoppen waar je mee bezig bent en het op een later tijdstip nog eens proberen. En het is gelukt, ik heb hem eruit mogen halen zonder gebeten te worden! Nouja, echt bijten is het niet.Volgens mij was hij stiekum blij dat het enge beest eruit was.

Vanochtend hetzelfde verhaal, eigenlijk was het gisterenochtend (avond) al begonnen. Ik ben vanochtend minstens een uur met hem bezig geweest maar het ging niet lukken. Ik vraag me af of honden ook een ochtendhumeur kunnen hebben, want later op de dag lukt het (soms) wel. Vanmorgen dus echt niet, uiteindelijk de plantenspuit gepakt en een geurscherm voor allerlei ongedierte om Otis heen gespoten. Grappig om te zien, dat vindt hij dan wel weer okee. Neem ik de plantenspuit en ga ik ermee aan het pompen dan gaat Otis klaar staan om zich te laten benevelen. Geweldig hoe hij dat laat gebeuren! In mijn praktijk kom ik het nog wel eens tegen dat honden weglopen, bang zijn, het vies of eng vinden, geen vertrouwen hebben in wat het baasje doet.

Hier heeft onze Otis al het vertrouwen in mij en de middelen die ik spray, waarom heeft hij het niet met de teken eruit halen? Ik weet het nog niet en hoop erachter te komen. Tot nu toe lukte het mij om teken te mogen uithalen met communiceren met dieren en t-touch maar dat is niet meer voldoende op dit moment. De teken zijn te massaal aanwezig en ik hoop niet dat Otis de ziekte van lyme of wat dan ook gaat krijgen. Dus ik heb nu geen andere oplossing, zo zie je maar weer, reguliere geneeskunde en natuurgeneeskunde zouden samen moeten gaan werken. Nu krijgt Otis een tekenband om en in het najaar een reinigingskuur met groene leem om hem te reinigen. Ja hoor, ik gebruik (verkoop) ook olie om een geurscherm om je hond heen te spuiten maar zeg er altijd bij: wanneer de teken te massaal aanwezig zijn geef dan een regulier middel wat afdoende werkt. Soms moet je kiezen uit twee slechte dingen!!

Ik ga mijn avond weer tijd besteden aan onze Otis, hij heeft zowiezo nog minstens 8 teken die er het liefst vandaag nog uitgehaald mogen worden. Ik hoop dat de tekenband gauw zijn werk gaat doen en hij mag er weer af zodra het tekenseizoen minder wordt. Xanne krijgt al jaren geen tekenband meer om omdat zij veel thuis blijft en ondanks dat zag ik van de week een volgezogen teek liggen afkomstig van haar en heb ook bij haar nog een aantal teken eruit gehaald. Maar Xanne krijgt geen tekenband of wat dan ook. Otis krijgt een tekenband, reinigingskuur en homeopatische middelen, een ontstoringskuur voor teken. Volgens mij is Otis gewoon een geluksvogel dat hij bij ons terecht gekomen is, alleen weet hij dit nog niet, anders liet hij zijn teken er gewoon uit halen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik eens het vertrouwen van onze kleine dikkop krijg!!

Vandaag zou Aruph jarig zijn, zal Xanne haar verjaardag nog vieren?

Vandaag zou Aruph 11 jaar geworden zijn als hij nog geleefd had. Het blijft stil in huis sinds hij er niet meer is. Aruph heeft een groot gat achtergelaten. Zelfs de wandelingen met Otis zijn anders geworden. Eerst sprak ik met Johan een tijd en locatie af en dan kwam hij met Xanne en Aruph ons achterna. We liepen dan met zijn allen een rondje en vervolgens de auto in naar huis. Dit was altijd erg leuk, ook voor Otis. Aruph en Otis waren veel met elkaar bezig, maar Xanne ook nog. Ik zie met name Aruph nog altijd aan komen lopen, vrolijk, uitbundig schuddend met zijn (dikke) buik, maar ondanks dat hij veel last van zijn ziekte gehad moet hebben kwam hij altijd blij op een drafje naar mij toe om vervolgens kontje te aaien. Dit hadden Batsjov en ik hem geleerd. Wanneer ik zei: Aruph zullen we kontje aaien? Dan deed hij dat meteen. Ik zal proberen uit te leggen wat kontje aaien voor ons betekende. Aruph en Batsjov (destijds) staken kun kop tussen je benen en ik aaide hun kontje met mijn handen en zij mijn kont met hun kop. Heel erg leuk!! Batsjov stak altijd haar kop tussen je benen om je te begroeten en Aruph heeft dat ook heel zijn leven gedaan, tenminste bij die mensen die hij mocht. Wanneer ik met Otis op die plekken kom waar we altijd afspraken mis ik Aruph en Xanne. Xanne iets minder omdat ik weet dat ze thuis bij Johan is. Ik voel soms dat Aruph nog even langs komt om kontje te aaien en daar geniet ik enorm van.

Het valt me steeds meer op dat Otis ook bepaalde gewoontes (lees streken) van Aruph heeft overgenomen. Niet het kontje aaien, gelukkig want dan tilt hij mij zo op de reus. Nee onze Otis kan op de aanrecht staan en eten jatten. Je moet erg opletten of hij is ermee weg. Vuilnis, plastic niets is veilig voor hem. Van de week had ik een afvalemmertje gekocht voor op de aanrecht en het heeft er denk ik een halfuurtje gestaan voordat het op de grond lag. Natuurlijk meteen een mooie deuk in het nieuw afvalemmertje. Wie zou dat nu op de grond gesmeten hebben? Maar goed, inmiddels staat het al 2 dagen op de aanrecht en met inhoud. Dat geeft een mens toch hoop nietwaar, misschien morgen nog eentje halen voor het groentenafval. Maar Otis heeft meer geleerd van Aruph. Otis loopt niet zijn etensbak achterna als die wegschuift, nee, dan pakt hij hem op zet hem op het hondenkussen en gaat verder met eten. Wanneer je hem ziet lopen met de bak voer zie je eigenlijk Aruph lopen.

Ik vraag me af wat de meimaand ons verder zal brengen. Zal Xanne 15 jaar oud mogen worden? Xanne is 29 mei jarig en dan wordt ze al of niet 15 jaar oud. Zij krijgt al geruime tijd metrobac, is voor de bacteriën in haar darmen. Wanneer we haar een pilletje per dag geven dan is haar ontlasting en de vertering van haar voedsel normaal, dus daarom geven we haar dat al geruime tijd. Nu was er van de week een andere jonge dierenarts toen ik de metrobac ging halen. Zij moest natuurlijk weten waarvoor ik de medicatie kwam halen, voor wie en de hoeveelheid die we Xanne gaven. De hoeveelheid vond ze minimaal en dat mocht veel meer per dag zijn, ze begreep eigenlijk niet dat het effect had maar goed. Ik vertelde haar dat we gestopt zijn een paar keer maar dat ze na een dag stoppen haar ontlasting weer bagger was, dus vandaar deze (onderhoud)dosis wat goed werkt en dat ik de noodzaak er niet van zag om haar meer te gaan geven. Ik vertelde haar dat wij het vermoeden hadden dat we Xanne eerder zouden moeten laten inslapen vanwege haar bewegingsapparaat dan van andere kwalen zoals het er nu uitziet. Haar antwoord was heel duidelijk, daar konden zij wel wat aan doen, daar waren middelen voor, spuiten die ze een aantal keren konden zetten. Op mijn vraag wat dat dan wel was antwoordde ze: anabole steroïden. Ze hadden een hond in de praktijk gehad die daarmee 22 jaar oud is kunnen worden. Eerlijk gezegd dacht ze niet dat een saarloos 22 jaar oud zou kunnen worden maar er waren mogelijkheden!! Ik heb gezegd dat ik erover na zou denken en dat heb ik gedaan.
Mijn eerste gevoel was, nee dat gaan wij niet doen maar op weg naar huis in de auto begon ik te twijfelen. Wanneer we haar zo'n spuit zouden laten geven kon Xanne misschien weer wat beter lopen en opstaan, nu moeten we haar (soms) even helpen om op te staan en dan loopt ze op haar tempo en haar manier. Natuurlijk gaat ze achteruit, loopt ze slecht, staat ze wankel met name haar achterhand, moet ze een aantal keren draaien voordat ze eindelijk ligt maar wat is daar mis mee? Zij is ook een oude dame, wat doen wij met oude mensen? We zetten ze in een rolstoel geven ze een rollater of een scootmobiel, vroeger had men een wandelstok. Als ik nu naar Xanne kijk zou zij het best geholpen zijn met een wandelstok. Hierdoor blijft ze zelf bewegen en kan steunen wanneer dat nodig is. Bij een hond is een wandelstok wat moeilijk dus nu zijn wij haar steuntje in de rug. Nee, anabole steroïden dat gaat het niet worden. Het gaat er niet om hoe oud Xanne mag worden in jaren, het gaat erom hoe het met Xanne gaat!! Is ze nog tevreden, heeft ze nog interactie met Otis, ons, de buitenwereld, lijdt ze pijn, heeft ze nog besef van haar bestaan, dit en andere factoren zijn van belang.

Hoe het nu met Xanne gaat? Ze is nog tevreden, gisteren hebben we met zijn allen ruim 8 kuub hout klein gemaakt pf….. vandaag moe en spierpijn. Xanne vond dat ze ook buiten moest zijn en heeft de gehele dag bij ons in de buurt gelegen, ze had er alle vertrouwen in dat we om zouden rijden met de kruiwagen. Wie had dat afgelopen najaar gedacht toen we ook hout aan het klieven waren (zie 2-12-2012), dat ze er nu ook weer bij zou zijn. Ik was bang dat ze snel achter Aruph aan zou gaan, gelukkig is ze nog bij ons gebleven, zodat we allemaal het verdriet om het toch onverwachte verlies van Aruph konden helen.

Xanne is nog actief, wanneer er iets te verdedigen valt aan de poort, volgens Otis dan toch gaat ze mee om hem te helpen. Leuk om te zien, Otis als reus zijnde met zijn toch tere overgrootmoeder Xanne. Otis zorgt op zijn manier voor haar en andersom is het ook zo. Xanne verzorgt Otis nog steeds en hij gaat dan netjes op zijn rug liggen. Vannacht hebben we gemerkt dat zo'n dagje buiten haar veel energie kost, want ze heeft de gehele nacht geslapen en we zijn er niet uitgeweest afgelopen nacht. Mijn zwager mag nog wel eens een dagje komen werken, kunnen wij een nachtje doorslapen.

Xanne is erg mooi oud, vandaag heb ik haar uitgebreid geborsteld en zij gaat daar graag voor liggen. Tijdens het borstelen kom ik allerhande vreemde plekjes tegen, zie dat haar vacht veranderd is, zowel van kleur als structuur maar bovenal probeer ik zoals Xanne te genieten van het borstelen. Vanmiddag was erg leuk, ze kwam buiten, herkende de bank met kussens en hup, ze sprong erop en heeft de gehele middag heerlijk liggen te slapen. Het bankstel binnen daar kan ze niet meer op springen en liggen, die is minder diep, nu maar hopen voor haar dat het lang mooi weer blijft, kan ze lekker op de bank buiten liggen. Xanne heeft het altijd heerlijk gevonden om op een bank te liggen. Toen ik van de week (eindelijk) thuiskwam maakte ze een sprongetje van vreugde, zo van eindelijk daar ben je weer, geweldig, mijn vermoeidheid van de lange werkdag is dan meteen weg. Wanneer ik deze momenten, gevoelens beschrijf begin ik weer te twijfelen, waarom? Omdat het pijn doet als je afscheid van elkaar moet gaan nemen, maar ik (wij) blijven naar Xanne kijken hoe mooi tevreden ze oud geworden is en ons kan aangeven wat ze wil en wat niet. Ik moet er niet aan denken om dit natuurlijk proces te verstoren met anabole steroïden. Ik ben echt benieuwd wat de meimaand gaat brengen, dankzij Xanne is elke dag een cadeau de rest maak niet uit. Wanneer haar tijd daar is mag ze naar Aruph, haar mannie, die zal zeker daar zijn om haar op te vangen!!

Tweestrijd, veel regelen en organiseren.

Afgelopen weken ben ik erg druk geweest en dat is wennen, niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal. Otis en Xanne missen mij wanneer ik weg ben en ik hun ook. Wanneer ik thuiskom ligt Otis met zijn rug tegen de poort op mij te wachten, zo van eindelijk daar is ze weer. Xanne ligt binnen bij Johan te kijken of ze slaapt zo stevig, dat ze mij niet hoort thuiskomen. Ik vind dat erg  moeilijk, ook om haar de gehele dag achter te laten. Natuurlijk vertrek ik nooit zonder haar goeiedag te zeggen en te vertellen waar ik heen ga, maar of ze het altijd nog meekrijgt, dat is iets anders. Het liefst zou ik de tijd die ze nog met ons deelt bij haar willen zijn. Gelukkig heb ik een lieve man die ook erg goed voor Xanne zorgt. Hij maakt eten voor haar klaar wat ze lekker vindt. Bakt of kookt kippenhartjes, tartaartjes, vis, wat ze maar wil dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Hij verzorgt haar pootjes met de olie die ik klaarzet en soms, wanneer Xanne dat wil, gaat hij met haar en Otis een rondje lopen. Nee, Xanne komt niets tekort, maar het is mijn gevoel dat ik het moeilijk vind om haar achter te moeten laten. Wanneer ik (eindelijk) thuis ben trek ik gauw mijn hondenkleren aan en ga bij haar zitten en ik probeer ook tijd te maken om haar uitgebreid te borstelen, voorzichtig, want ons prinsesje is toch wel erg broos aan het worden. Gisteren was ze mee naar buiten gegaan, ik had een dekentje voor haar buiten gelegd, maar op een gegeven moment staat ze op en gaat naar binnen om op haar matras te gaan liggen. Dit heeft me enigszins gerustgesteld. Xanne trekt zichzelf terug en dat is oké. Ongeveer een maand geleden liep ze mij of Johan achterna wanneer we uit zicht waren en nu kiest ze zelf waar ze wil zijn. Mooi zo Xanne, je kunt nog steeds heel goed voor jezelf zorgen en aangeven wat je wil!!

Naar Otis toe voelde ik me ook schuldig. Ik sta heel vroeg op om hem gauw uit te laten, voordat ik vertrek. Dit bevalt mij niet, ik wil niet vlug, vlug, vlug de hond uitlaten omdat het moet. Dus ik probeer op tijd te vertrekken en te genieten van de wandeling die we samen maken. Ik probeer te ervaren wat voor moois de natuur ons te bieden heeft, ook al is het vroeg en moet ik op tijd weer weg zijn. Een mooie zonsopgang of een zacht regenbuitje wat broodnodig is, konijnen die rondhuppelen, kievieten die dansen door de lucht, een specht die roffelt, fazanthaan die wegschiet, eendenkoppeltjes in het water, reeën die in de verte staan te grazen, de wulp die geweldig zingt, buizerds in de lucht, de natuur die op springen staat.

Het is hier allemaal, ik hoef er alleen maar van te genieten. Ik merk dat als ik hiervoor open sta, Otis niet achter mij loopt maar voorop, hij geniet ook van de wandeling. Het lijkt wel alsof hij voelt wanneer ik hem uitlaat omdat het moet!! Je merkt, nu ik meer weg ben, dat Otis contact met andere honden  mist. Dus afgelopen week (nog meer) afspraken gemaakt voor een wandeling met andere honden. Hij is met halfzus Arkane weggeweest en dat is altijd dikke pret, die twee zijn goed aan elkaar gewaagd. Arkane was eerst de baas maar nu niet meer, Otis laat het niet meer toe en ze accepteert dat. Ik denk omdat hij zo groot en sterk is. We zijn ook nog met twee border collies gaan wandelen. Een reu en een teef, waarvan de teef behoorlijk angstig was en naar Otis snauwde. Geweldig hoe hij daar mee omgaat, hij neemt afstand, blijft wel proberen om contact te maken en op het eind van de wandeling hebben ze samen wat gespeeld en stonden ze gezamenlijk te snuffelen. Jammer dat ik mijn camera niet bij me had, ik moet al aan zoveel dingen denken. Gelukkig zijn de dagen langer en kunnen we samen nog een wandeling maken wanneer ik (eindelijk) weer thuis ben.

Maar er is meer  dan alleen de honden, mijn nieuwe baan vraagt energie, het huishouden wat voor een gedeelte manlief op zijn bord gekregen heeft. Arme man, want mannen doen het toch nooit zo goed als jijzelf. Mijn nieuwe studie vraagt heel veel tijd, ik wil me ook bezig blijven houden (kan niet anders) met natuurgeneeskunde. Wil het bos in om op te ruimen, kruidentuin in orde maken, hout klieven wat er nog allemaal ligt. We hebben nog nooit zoveel hout gestookt als afgelopen winter. Terwijl ik zit te schrijven zie ik de manden was staan, die ik gisteren gewassen en gedroogd heb, de afwas staat er nog, mijn administratie moet ingebracht worden voor de aangifte BTW eerste kwartaal, ga zo maar door. Toch ga ik er een leuke dag van maken, ik ga eerst lekker op pad met Otis daarna even in de kruidentuin werken en dan zien we wel. Misschien komt er wel iemand voorbij die ondertussen alles heeft opgeruimd. Ik wil niet meer leven in tweestrijd, organiseren, rennen en dan nog het gevoel hebben dat ik tekort schiet. Ik wil de balans zien te vinden tussen mijn hart, gevoel volgen en datgene te doen wat echt nodig is. Het zal een hele kluif worden maar meer dan de moeite waard om het te proberen!!
Kom Otis, we gaan!

De zorg voor de oudere hond.

Persoonlijk vind ik een oudere hond geweldig en wat een geluk dat we Xanne zo mooi oud hebben zien worden. Ik heb er al vaker over geschreven, de uitstraling die ze heeft, een en al zachtheid, wijsheid en ook eigenwijsheid waar ik nog veel van kan leren. We kunnen allemaal veel leren van een oudere hond doordat deze zo dicht bij ons staat. Xanne heeft mij (ons) geholpen bij het onthaasten, geleerd om te gaan met fysieke beperkingen en toch genieten. Ze heeft mij geleerd om wijsheid en introspectie (naar binnenkijken bij jezelf) functioneel te maken. Van de week maakte iemand een opmerking toen ze haar zag lopen, ach wat is ze zielig. Met zulke opmerkingen doe je Xanne tekort, zij is niet zielig maar wel een heel oud dametje met een wat zwakke achterhand, maar die nog steeds weet wat ze wil.

Verderop een stukje wat ik geschreven heb over de zorg voor de oudere hond. En het is  leuk om te zien dat een beetje aandacht zoveel effect heeft. Afgelopen week heb ik Xanne een kong gegeven met daarin wat lekkers. Ik heb een tijdje zitten kijken en haar af en toe geholpen. Het viel me op dat ze moeite had om het met haar voorpoten vast te houden (zetten) maar het plezier wat met de kong had was daar niet minder om. Ik had Otis maar een wat grotere kong gegeven en moest nog opletten dat hij het niet afpakte, de schurk! Gisteren had ik haar een nieuw bot gegeven en ze vond het geweldig, ze is er echt een tijdje mee bezig geweest. Ik heb wat oefeningen gedaan met Otis en haar daar ook bij betrokken en ze vindt het erg leuk. Ze is veel actiever en helderder, ze stond zelfs weer bij de poort om mee te gaan wandelen. Onderweg neemt ze de tijd om alles op te nemen. Ik zag een paar keer dat ze haar vlagje achterliet toen Otis geplast had. Alsof ze daarmee wou zeggen zo van "hij is van mij en dit ben ik". Vandaag neem ik de tijd om haar uitgebreid te kammen. Daar heeft ze altijd van genoten, natuurlijk kom ik gevoelige plekken tegen, zie ik dat ze vreemde bultjes krijgt, slechter gaat lopen en ze heeft haar pootje stuk. Maar zielig? Nee, zover laten wij het niet komen want dat heeft ons prinsesje niet verdiend.

Nu het stukje:
Wij hebben te weinig tijd, aandacht, ruimte en interesse in de ouder wordende hond. De tijd lijkt gedoogd te worden in een gezin totdat hij plaats maakt voor een nieuwe jonge actieve soortgenoot. Er ontstaan grofweg twee benaderingen:

-de hond wordt vertroeteld en gepamperd

- of krijgt een aai over zijn kop in het voorbij gaan en dat was het.

Het is ook een cultuurverschijnsel, wij gaan ook eigenaardig om met oude mensen. We vinden ze óf zielig óf lastig en we stoppen ze het liefst weg. Maar ze zijn niet zielig of lastig, de mens of  de hond, dat worden ze pas door de verkeerde benadering.

Er bestaan allerlei activiteiten, trainingen. Visies voor de jongere hond, maar de oudere hond komt letterlijk achteraan wat betreft zorgontwikkeling.

Juist de oudere hond vraagt om extra aandacht wat betreft:

voeding.
-Veel volwassen honden krijgen een keer per dag eten. Beter is het om vanaf 7e jaar tweemaal daags te voeren of vaker. Het voedsel wordt daardoor beter verteerd en de voedingsstoffen beter benut. Voedsel verwerken kost ook energie.

-Samenstelling van het voer.
- Op voorkeur letten, het kan zijn dat de hond niet meer zo goed kan kauwen en b.v. daarom alleen frolic brokjes eet. Geef hem zijn voorkeuren, de hond moet met plezier eten .
- Overgewicht, teveel eten, teveel tussendoortjes, te weinig bewegen, dit verhoogt de kans op diabetes.

Bewegen
is voor de oudere hond heel belangrijk omdat het bewegingsapparaat goed gesmeerd en intact blijft en omdat een oudere hond de neiging heeft om duf te worden. De oudere hond ervaart te weinig prikkels en wordt daardoor duffig.
Kan de hond nog wel bij zijn drinkensbak of moet die omhoog gebracht worden?
Springen op en van de bank is misschien een te hoge belasting.
Auto in en uit springen idem.

Slapen
Oudere honden slapen meer dan jongere honden, dat is logisch, hun prikkelintensiviteit is veel lager. Ze kennen immers alle prikkels al, daar schuilt het gevaar, de hond stimuleert de baas niet tot interactie (b.v. balletje komen brengen) en daarom stimuleert de baas de hond niet. Door je te realiseren dat een slapende of rustende oudere hond niet altijd een tevreden hond is, kun je hem meer aanbieden. Het gaat om nieuwe prikkels, b.v. andere uitlaatplek, nieuw rondje, dagje uit samen, een bot zelfs al hebben ze een slecht gebit, is een feestelijke prikkel. Verstoppertje, puzzelen is ook goed voor de hersenen.
De slaapplaats, de omgeving, te warm, koud, tocht, onrust.

Oog voor het individu
Bij twijfel over de aanpak voor je eigen hond voor het bepalen van de juiste beweging enz., wat per individu bekeken moet worden, zou je een preventief advies kunnen vragen aan een veterinaire natuurgeneeskundige, eventueel aangevuld met een seniorencheque bij een dierenarts.

Onthaasten
Van jongs af aan stimuleert de hond ons tot actie en snel graag. Als we iets gaan ondernemen moet het snel en intensief. Gauw een rondje wandelen en dan zijn we alweer met wat anders bezig. De oudere hond is nu degene die ons van de omgeving kan laten genieten. De hond loopt niet meer zo snel, de helft van de ronde is al voldoende, door te bewegen hoe langzaam ook, doorstromen en functioneren alle delen van het lichaam op een aangepaste en dus gezonde manier. De geuren oppakken van eerdere voorbijgangers, de hond leest als het ware een boek en verzet daarmee zijn zinnen, hij wordt geprikkeld en alert. Voor veel eigenaren is het lastig om de waarde hiervan te zien vanwege de gehaastheid. Slenteren is moeilijk als je gehaast bent, wanneer je de wandeling van een oudere hond kunt zien vanuit zijn standpunt en ook langzaam gaat lopen zal je versteld kunnen staan van het genieten. Ik zie het dagelijks aan Xanne hoe ze ruikt, vertaalt als het ware, en dan weer verder gaat. Of hoe ze naar de andere honden staat te kijken met een heel tevreden uitstraling.
Jongere honden die de kunst van het leven kunnen afkijken van oudere soortgenoten worden op een zeer stabiele manier gevormd en worden stevige, goed gebalanceerde individuen. Maar ook mensen kunnen een schat van ervaringen opdoen bij hun oudere hond.

Genieten ondanks beperkingen
Een oudere hond die niet meer in staat is om wedstrijden te lopen of shows te winnen of lange wandelingen te maken met de baas, zal dat veel minder missen dan de baas over het algemeen denkt. De hond leeft in het hier en nu. Wat de hond wel mist is het samen iets doen met de baas, samen een klus klaren, samen genieten. En dat is nu het mooie van ouder worden, niet de werkelijke waarden van het leven verdwijnen maar de invullingen veranderen. Als het aan de hond ligt blijft deze warme vriendschap bestaan, maar krijgt alleen een andere vorm. Geen grote wandelingen of wedstrijden, bij de oudere hond is dat het samen genieten van de zon op je bast of een warme mand na een koude wandeling.

Opvallend bij een oudere hond is hoeveel uren de hond tevreden kan liggen genieten. Hij observeert het leven om zich heen een beetje. Hij neemt er soms aan deel door met de ogen alles te volgen, maar kan zich ook helemaal afsluiten in de heerlijke wetenschap dat het leven goed is, omdat warmte, vriendschap en veiligheid hem omringen. Oudere honden lijken af en toe wel levenloos, zo stil kunnen ze liggen en soms nauwelijks ademen, zo diep kan de oudere hond zich naar binnen keren. Dit is een heel natuurlijk proces, de wereld om zich heen kleiner maken. Wij mensen moeten mediteren of ons afsluiten, de hond kan dit van nature. Als je een oudere slapende hond goed bekijkt dan zie je verschillende uitdrukkingen op zijn snoet verschijnen. De meeste van die uitdrukkingen stralen volle tevredenheid uit. Kijk door de ogen van je oudere hond en wees zuinig op hem, hij heeft het verdiend.

Trots op Otis.

Afgelopen zaterdag hadden we examen op de hondenschool. Ik had me voorgenomen om dagelijks te oefenen met Otis zodat we zouden slagen. Maar dat was er (weer) niet van gekomen vanwege andere druktes zeg maar o.a. huis poetsen, afspraken, wat getreuzel en mijn verjaardag met bezoek.

Otis vindt het leuk om bezoek in de kont te pitsen of in de hand te bijten (zachtjes) voor aandacht. Omdat niet iedereen hiervan gediend is en wij ook niet hebben we het deze keer anders aangepakt, natuurlijk op advies van onze goede vriend. Het is heel goed gegaan, Otis heeft zich voorbeeldig gedragen heeft niemand in de bips gepitst en niets van de aanrecht en tafel gestolen, terwijl er ontzettend lekkere hapjes op de tafel stonden.

Zaterdagochtend zijn we heel vroeg opgestaan ondanks de lange en late dag ervoor met teveel eten en drank natuurlijk. Vol goede moed naar de hondenschool gereden, maar eerst nog even wandelen in het bos daarzo. Ik weet niet waarom, maar Otis vindt het geweldig daar, ik vermoed dat er veel honden worden uitgelaten. Ik had Otis uit de auto gelaten en was mijn jas nog aan het dicht doen vanwege de ijzige wind en toen lag ik ineens languit op de grond. Vuile broek, kapotte knieen, zere schouder, maar gelukkig (weer) geen handletsel. Ik was meteen wakker en toen zag ik dat stuk ijzer wat al weken daar uit de grond steekt …. , toch te laat naar bed gegaan? Afijn, wij hebben toch samen een wandelingtje gemaakt van bijna anderhalf uur voordat we naar de hondenschool gingen. Otis en ik waren heel relaxt, het maakte ons niets uit, want dit was de laatste keer. Vanwege mijn nieuwe studie kunnen we niet meer naar de hondenschool op zaterdag, bovendien is dit een goed excuus want ik wil andere dingen gaan doen. Zit, lig, vooruit, staan, enz. is niets voor mij. Ik ben naar de hondenschool gegaan omdat ik Otis niet vertrouwde en het is gelukt, ik heb het vertrouwen in mezelf en hem weer terug.

Maar nu het examen, we gingen als een tierelier, voor mijn gevoel dan toch. Otis ging plat (vanwege zijn lange wandeling?), de instructrice zei: "als hij plat gaat dan blijft hij ook plat liggen". De siberische husky die enkele weken niet geweest was vanwege haar loopsheid was er ook weer. Ze kwam tijdens een opdracht naar Otis en begon zijn mondhoeken te likken en bood zich aan. Je zag Otis kijken en denken, van als jij dat echt wil dan klim ik er wel even op hoor maar je tijd is voorbij. Dat vond de instructrice niet goed dus Otis maar teruggehaald die daarna heel relaxt ging liggen ondanks dat de husky bleef proberen. Mooi zo, extra punten Otis. Tijdens het examen kwamen de puppies op het veld en werd er verderop behendigheidssport gedaan met blaffende borders. Otis had alles in de gaten maar bleef relaxt en deed wat van hem gevraagd werd. Zie de puntenlijst, wanneer ik die bekijk is het eigenlijk jammer dat we stoppen.

Maar nu komt het, terwijl we moesten wachten op de uitslag kwam er een man aangelopen. Deze man en zijn vrouw zijn helemaal weg van een saarloos en Otis. Elke week komen ze langs, meestal de vrouw om Otis te bewonderen. Degene die mij kennen begrijpen dat ik daar niet zo blij mee ben. Afijn, die man komt op ons af en Otis begint waarschuwingsblafjes te geven. Die man denkt hem te kunnen paaien met een koekje, no way. Ik zeg: je kunt hem niet verleiden met een koekje, Otis vindt dat je op afstand moet blijven. De man (wolvenkenner) gaat op zijn hurken zitten kijkt hem recht in de ogen aan en zegt dat het goed is jongen. Otis gaat voor hem staan en zijn blaffen wordt steeds luider, ik neem hem terug en zeg dat het okee is. Die man staat op en komt weer wat dichterbij, dat is voor Otis het moment om hem met zijne grote kop een flinke kopstoot te geven onder zijn, hoe noem je dat netjes? Edele delen? Die man doet een stap achteruit en zegt: "hij bijt niet maar gaf me wel een flinke kopstoot"  waarna hij verbouwereerd wegloopt. Onderweg komt hij de instrutrice tegen waar hij zijn verhaal doet. Zij komt met diploma naar mij en vraagt: Otis? Wat is er gebeurt dat Otis dat gedaan heeft? Tja wat heeft hij gedaan, eerst die man netjes gewaarschuwd dat hij op afstand moest blijven. Daarna duidelijk proberen te maken dat hij moest vertrekken door harder te gaan blaffen en vervolgens gaat die man steeds dichter bij het vrouwtje staan wat zij ook niet wil (wat hij perfect voelde). Dan maar een vriendelijke kopstoot zodat hij verdwijnt. Dat is toch altijd beter dan zijn tanden te laten zien en grommen of bijten?
Nadat ik haar uitgelegd had wat er gebeurd was kregen we het diploma. Toen ik thuis het verhaal aan manlief vertelde kwam hij niet meer bij van het lachen, leedvermaak? Diploma of niet, ik geniet dagelijks van Otis, wat een geweldige relaxte hond en wat een vlegel. Vandaag 2.5 uur met hem gewandeld waarbij hij bijna 90% van de wandeling los loopt, ben je een half uurtje thuis en dan heeft hij een emmer met 10kg koemest door de tuin gesmeten. Hij is niet alleen goed op de hondenschool, hij is ook een geweldige tuinier en hulp in de huishouding, op zo'n hond moet je toch wel trots zijn!! 

 
Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Afwisselende week.

Vanochtend was het weer wit buiten toen ik wakker werd. Wat een verschil met afgelopen dagen, dinsdag en woensdag was het prachtig weer. De zon scheen volop, de temperatuur kwam voor het eerst sinds lange tijd boven de twee cijfers uit. Het was heerlijk om de kracht van de zon op je huid te voelen, goed voor de aanmaak van vit. D. Ik vind het elk jaar weer wonderbaarlijk wat zo'n eerste dag lentedag met de natuur en mens doet.

Het lijkt wel alsof je ineens vleugels krijgt. Je wil vanalles in een keer doen. Tuin opruimen, tijdens het werken krijg je een idee, dus extra werk. De was kan weer naar buiten om te drogen, met de fiets boodschappen doen i.p.v. met de auto. Tijdens het fietsen zag ik de eerste krokussen staan, mensen aan het werk in hun voortuintjes, stoep aan het vegen, de ramen aan het wassen enz.  Café-eigenaars die de stoelen en tafels aan het afspuiten waren voor het terras. Tijdens het fietsen viel het mij op dat je in een dorp een heel andere beleving van seizoenswisselingen hebt dan hier in het bos. Hier heb je niet zoveel gekleurde bloemen en bloesems zoals hyacinten, narcissen, tulpen en de tulpenboom,wel de forsythia en de krentenboom.
Hier is veel op te ruimen na de winter. We hebben al een volle aanhanger met blad, naalden, afgestorven planten en we zijn nog niet halverwege met ruimen.

Tijdens het werken in het bos hoor en zie je op de eerste lentedag ook vanalles want niet alleen de mens heeft vleugels. De vogels zingen en fluiten de gehele dag, je ziet ze balts achter elkaar aan vliegen. De pimpelmees is al verschillende keren in en uit een nestkastje gevlogen. Een koolmeesje pikt wat hondenhaar op wat buiten ligt. De bonte specht roffelt, geweldig, dat geluid en ook hoe hij kijkt na het roffelen, je ziet de testosteron ervan afdruipen. Dat kan toch geen enkel vrouwtje weerstaan? Echt geweldig om te zien. Het enige nadeel is dat de specht alle vogelkastjes verbouwt, hij maakt alle openingen zo groot dat hij erin kan.

De eerste gele vlinder komt voorbij vliegen en ik zie dat Otis met zijn volle verstand naar het geluid en uiterlijk van een hommel staat te kijken. Johan is de vijver bladvrij aan het maken en hij komt ook van alles tegen, een salamander, grote torren en pissebedden, allemaal in beweging en wakker (of wakker gemaakt), klaar voor de lente. Ik heb mijn eerste insectenbeet al te pakken en tijdens het wandelen heb ik twee teken (nog lopende) van Otis afgehaald. Toen hij vanmorgen tijdens het wandelen zo hoog mogelijk moest plassen natuurlijk, zag ik dat zijn haren open stond. Bij nader onderzoek zag ik een teek vastzitten. Otis heeft gelukkig wat meer vertrouwen in mij gekregen, vanmiddag mocht ik zonder protest of bijten een hele kleine teek eruit halen. Hier geniet ik van, na bijna 2.5 half jaar protesteren, toch het vertrouwen te krijgen van hem, dat ik rustig de teek kan verwijderen. Otis, misschien wordt het nog wel wat met ons! Wat de teken betreft, daar kan ik dan eerlijk gezegd minder van genieten, dus Otis wordt weer gespraid met essentiële oliën voordat we op pad gaan. Hij heeft dan als het ware een geurdeken om zich heen waar teken en ander ongedierte niet van houden, een natuurlijke bescherming.

Overigens is het wel lachen met hem. Ik zat even in de zon met Xanne naast me, genietend op haar kussen. Klimt Otis op een tuinstoel en wil daarop gaan liggen wat natuurlijk niet kan met zijn groot lijf van zo'n slordige 50 kg. Dit deed me zo denken aan zijn overgrootmoeder Xanne, die ging destijds languit op een tuinstoel liggen zonnen. Zij lag dan pal in de zon, vit. D halen maar zó lang, dat ik dacht dit kan niet goed zijn, dadelijk kookt ze. Dan stond ze op en ging in de schaduw liggen hijgen. Xanne was 'n echte zonneklopster, ik denk Otis ook als ik hem zou bezig zag op die stoel. Xanne is ook een paar dagen buiten geweest, natuurlijk, maar ik merk aan haar dat ze na een tijdje naar binnen wil, op haar matras liggen. Wanneer ze binnen ligt, kijkt ze en houdt in de gaten waar wij zijn, natuurlijk laten we onszelf regelmatig zien.

links Otis en rechts Xanne

Het zijn niet alleen de mensen en dieren, maar ook de bomen en planten die staan te springen om uit te komen. De wilgenkatjes bloeien volop, de knoppen in de bomen zie je groener worden, de kamperfoelie is aan het uitlopen evenals andere struiken en planten.
En wat is er nu dan aan de hand? Vanochtend opgestaan met sneeuw, hoofdpijn, zere neus, ogen, al een paar dagen koorts, snipverkouden, geen energie, het is koud buiten, stil en troosteloos. Toch, vanwege de energie van Otis, zijn we ruim anderhalf uur weggeweest samen. Het was wel leuk maar niet erg avontuurlijk voor hem, baasje is saai. En er waren geen muisjes waarop hij kon jagen, geen landerijen met odeur (lees mest en stront) waarin hij kon gaan liggen rollen zoals afgelopen week. Wat we zagen waren ondergelopen akkers, weilanden en modder, gelukkig hoorden we in de verte de weidevogels, de lente komt terug, dat kan echt niet lang meer duren!!

Tijd om een plekje te gaan zoeken in een verzorgingstehuis?

Vanmorgen stond ik weer een beetje brak en gebroken op. Afgelopen nacht ben ik een paar opgestaan voor Xanne omdat ze naar buiten wou. Het gaat de afgelopen weken wonderbaarlijk goed met haar. Je ziet dat ze een oude dame is, soms moet je haar even helpen met opstaan maar dan gaat ze weer. Eergisteren gaf ze aan dat ze mee wou gaan wandelen dus zijn we met zijn allen haar rondje gaan maken. Het blijft leuk om te zien hoe ze de tijd neemt om te snuffelen en ze loopt pas door wanneer zij het weet. Natuurlijk blijven wij dan ook wachten, zelfs Otis past zijn tempo aan, hij weet dat we wachten op Xanne.

Ik noemde Xanne altijd mijn prinsesje en dit klopt helemaal, zeker de laatste tijd. Wij zijn de hofdame en de hofheer geworden van Xanne. Meestal lachen we daar mee, maar soms is het ook vermoeiend en dan heeft dat meestal te maken met dat je ook andere verplichtingen hebt. Xanne regelt de laatste maanden onze dag en nachtbesteding. Ze vindt het erg onprettig om alleen thuis te zijn, dus we laten haar niet meer alleen. A.s zondag komt mijn zus oppassen omdat we naar een verjaardagsfeestje moeten van een kleinkind. Binnenkort ben ik jarig en ik had me voorgenomen om dit jaar (eindelijk) mijn verjaardag te vieren. Afgelopen jaren is dat er niet van gekomen. Maar een huis vol met mensen is te belastend voor Xanne en ons. Bovendien past het nu niet, want haar matras wegdoen is geen optie.

Een weekend samen weg of op vakantie gaan, wat is dat? Toch hebben we een weekend geboekt eind juni, met de kanttekening erbij, mocht Xanne er nog zijn dan blijf ik met haar thuis en gaat Johan alleen met zijn zoon, schoondochter en Otis. Een vriendin heeft hulp nodig vanwege een verhuizing maar zij woont in Drente. Ik zou haar graag willen gaan helpen maar dat gaat niet. Xanne vindt autorijden niet meer prettig bovendien is ze het liefst thuis. Ze heeft genoeg gezien van de buitenwereld. Ik kan me voorstellen dat een dame op die leeftijd zich het prettigst en veiligst voelt in haar eigen vertrouwde omgeving. Dus Johan gaat alleen naar Drente om te gaan helpen met wat klussen. Jammer, ik had ook graag een steentje willen bijdragen. Dat doe ik dan maar door heel vroeg op te staan, Otis ver uit te laten (zodat hij er de hele dag tegen kan)  en zorgen dat Johan zo vroeg mogelijk kan vertrekken richting Drente. Afspraken maken we al maanden onder voorbehoud, mocht er iets met Xanne zijn dan gaat het niet door.

Ze is kieskeurig met eten (eet nog heel goed), geeft aan wat ze wil. Dat kan zijn hertenvlees, gerookte forel, makreel, kippenhartjes, op dit moment wil ze pens met kippenvlees. Dit kan volgende week weer wat anders zijn en dan krijgt ze wat anders natuurlijk. Laatst had Johan voor haar ons kalkoenfiletje (biologisch en duur) gebakken en ze vond het heerlijk. Nou, misschien had ik dat ook wel lekker gevonden. Na het eten krijgen ze een pensstaafje. Otis neemt bijna je vingers mee als je hem er eentje geeft maar Xanne niet. Xanne wil zelf kiezen welke ze wil hebben, kom niet aan met één stokje want dan kijkt ze weg. Je moet haar minstens 6 pensstaafjes aanbieden en dan kiest zij er eentje uit. Soms moet ze wel erg lang nadenken en maakt Otis de keuze als je niet oplet. Lees hij is ermee weg.

Er ligt al ruim 4 maanden een matras in de kamer waarop ze kan gaan liggen. Xanne kon niet meer op de bank springen en een hondenkussen is onstabiel voor haar. Dus ons prinsesje ligt op een matras met daarop 2 dikke dekens en sinds vorige week 2 schapenvachten omdat ze wat doorligplekjes kreeg op die dunne pootjes. Overbodig om te schrijven dat ze het heerlijk vindt en wanneer er gepoetst moet worden schuiven we haar met matras en al aan de kant. Zitten we achter het bureau dan wil ze bij je komen liggen, nu ligt daar een donzen dekbed voor haar.
Als ze opstaat om naar buiten te gaan doen we de deur voor haar open en wachten totdat ze terugkomt. We doen de deur open wanneer ze binnen wil want ze duwt haar snoetje niet meer tegen de deur. Ze staat je met haar mooie koppie aan te kijken totdat je de deur openhoudt, ook hier geldt dat ze soms even moet denken of ze wel binnenkomt of niet. Gelukkig stoken we hout, anders zou de energie rekening wel omhoog gaan. Wanneer ze langer wegblijft gaan we kijken waar ze is. Soms hoor je haar zachtjes blaffen en dan weten we dat Otis haar aan het uitdagen is en dat kan ze fysiek niet van hem winnen natuurlijk.

De nachten breken ons soms op. Xanne heeft altijd naast ons bed geslapen of (zij als enigste) kroop zachtjes op het bed en ging tussen Johan en mij in liggen. Vooral als het wat kouder werd lag ze tussen ons in. Ze durft al lange tijd niet meer de trap op en na een paar maanden om de beurt op de bank te slapen, liggen we weer met z'n allen beneden. Heel ongezellig en niet goed voor je huwelijk hoor, om apart te slapen. Alhoewel slapen, minstens een keer per nacht wil Xanne naar buiten. Soms staat ze echter wel een keer of vier op om naar buiten te gaan. Is ze eenmaal binnen en lig ik weer net op de bank, dan staat Otis op en heeft zoiets van nou, dan ga ik ook maar even plassen. Goed weer de deur open, gauw onder het dekbed want het is koud, slaap je weer bijna, knal de deur open, Otis komt binnen. Opstaan en deur weer dicht maken. Waar ik achter gekomen ben is dat Xanne beter slaapt wanneer ik bij haar ga liggen. Ik probeer elke avond zo gaan te liggen dat ik wat ruimte heb. Hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet maar zij heeft het gehele matras tot haar beschikking en ik lig op het randje en tegen de bank. Ik lig zo klem dat ik me niet kan bewegen of omdraaien. Meestal probeer ik op te staan en probeer verder te slapen op de bank (tweezitter). We hadden afgesproken dat we om de beurt een nacht voor Xanne zouden zorgen. Maar ik ben een vrouw (geen moeder maar toch) en word meteen wakker als Xanne opstaat of als er iets anders gebeurt. Om dan telkens manlief eerst wakker te maken (wat niet altijd even makkelijk gaat) is toch ook belachelijk? Ik ben dan toch wakker dus kan net zo goed zelf opstaan. Overigens zorgt Johan ook goed voor Xanne, dag en nacht, maar ik ben meestal eerder wakker.

Na een paar nachten erg slecht geslapen te hebben bedacht ik me als Xanne een mens was, dan ging je nu denken aan een verzorgingstehuis. Ik vond het een hele vervelende gedachte van mij maar toch bleef het mij bezig houden. Ik ben voor mijn scriptie op bezoek geweest bij een opvangcentrum voor oudere honden. De mensen die zich daarmee bezig hielden hadden allemaal de beste intenties en nobele doelen maar ik herinner me alleen de kou, eenzaamheid en onveiligheid die ik voelde. Ik denk dat er ook een heleboel mensen zich eenzaam, onveilig voelen in een verzorgingstehuis. Er is niemand om je heen die echt van je houdt!! Verzorging, ja, maar houden van is toch anders. Wij houden van onze Xanne en zij blijft zolang zij wil. Wanneer mensen vragen hoe het met Xanne gaat? Geef ik als antwoord, goed maar we zijn een plekje aan het zoeken voor haar in een verzorgingstehuis. De reacties zijn zo leuk. Dat doe je niet en anders breng je ze maar naar hier. Of de reactie van het kleinkind van mijn zus, oma dat doen ze nooit hoor want ze kunnen Xanne niet missen en dat klopt. Wanneer ik eens mopper (denkende dat Xanne het toch niet meer hoort, hahaha) kijkt ze me aan met haar lieve oogjes en knipt een keer. Het is alsof ze zegt: "That's life, het hoort er allemaal bij" En zo is het ook, zij leeft in alle tevredenheid haar leventje, zorgt goed voor zichzelf en wij voor haar. Door uit te spreken dat het soms veel is wordt het minder zwaar. Daardoor zijn we nu al bezig met wat we gaan maken buiten, iets waarop Xanne lekker kan gaan liggen in het voorjaarszonnetje. Xanne houdt van de zon en ik ook, verheug me er nu al op dat we samen buiten in het zonnetje zitten te soezen. De slaap inhalen van afgelopen nachten misschien?

Jolige Otis.

Gisterenochtend was de wereld weer wit toen we opstonden. Het was al vroeg lachen met Otis. Xanne gaat naar buiten om haar rondje te maken en stapt netjes door de sneeuw. Otis nog slaperig en niet gediend van koude natte poten (denk ik) neemt vanaf het terras een sprong om de sneeuw te ontwijken. Wat hem natuurlijk niet lukt, het was wel heel komisch om te zien. Onze andere honden, vooral Batsjov, gingen bij het eerste sneeuwvlokje al rollen in de sneeuw. Zij stak meteen haar neus in de sneeuw en genoot. Nu was zij wel een kruising Golden Retriever/Husky maar toch, onze saarlozen genoten ook altijd van de sneeuw. Ik heb Otis nog nooit in de sneeuw zien liggen. Wanneer ik sneeuw of sneeuwballen gooi vindt hij het wel leuk, maar dat is het dan ook wel. Ik weet niet of de reden is dat er niemand meer is om mee te spelen of dat het zijn karakter is.

Alhoewel karakter, "ondeugd" past helemaal bij hem. Afgelopen zaterdag op de hondenschool was het berekoud. Er stond een ijzige wind, we waren met twee cursisten, de echte "die hards"  blijven komen, weer of geen weer. I.p.v. stilstaan en wachten mochten we oefeningen doen tijdens het hindernis lopen. Nou Otis vond het geweldig, als vrouwtje maar gek genoeg doet, voorop loopt, over de hindernis springt en roept; "Otis spring" wat een feest. Otis genoot ervan en maakte extra hoge sprongen, zo van kun jij niet hoger springen? Ik zag de ondeugd in zijn ogen komen (ik ken die blik), dus toen ik hem losknipte ging hij er vandoor, voor het eerst. Hij liep naar  Teuntje om te spelen maar deze kroop gauw achter de eigenaresse. Jammer voor Otis dat Teuntje hem wat te groot vindt. Overigens is Otis heel lief en tolerant naar kleine hondjes. Kun je van zijn overgrootmoeder Xanne niet zeggen. Xanne is ooit gebeten door een klein wit hondje dus wanneer zij een klein wit hondje zag moest je goed opletten dat ze er niet bovenop vloog.

Door het springen en het met de stem belonen (gek doen in zijn ogen) bleef Otis in een jolige stemming. Er stond een mevrouw naast ons en Otis wou naar haar toe. Sommige mensen zijn bang van zijn uiterlijk, dus ik vraag altijd of ze bang van hem zijn. Dat was niet zo, dus ik gaf Otis de ruimte om kennis met haar te gaan maken. Hij ging heel voorzichtig naar haar toe om te snuffelen en zich te laten aaien, ineens heeft hij één van haar (dure) handschoenen in zijn bek. Zij keek mij aan met een blik van wat doet hij nou? Ik heb de handschoen teruggevraagd en kreeg hem (gelukkig) meteen terug. Soms maakt die vlegel er een spelletje van en loopt ermee weg, staart omhoog (pak me dan als je kan) of probeert er een trekspelletje van te maken. Nadat ik de handschoen terug gegeven had heb ik Otis maar wat dichter bij me gehouden.

Wat oefeningen later met nog steeds een jolige Otis omdat vrouwtje gek blijft doen. Staan we bij elkaar voor wat uitleg. Loopt Otis zachtjes naar de eigenaresse van Teuntje. Hij kijkt naar haar en springt om een wollen bal van haar muts te pakken. Het meisje had een gebreide muts op met aan het einde twee wollen ballen. Zoiets:

Het is niet netjes van mij maar ik moest zo lachen, het was zo'n komisch gezicht. Gelukkig kon zij er ook mee lachen en de mevrouw waar we les van krijgen ook. Die ging wel heel ver om te zeggen dat elke hond naar zo'n wollen bal zou springen. Toch lijkt het me erg schrikken, zeker als je zelf een heel klein hondje hebt. Sta je rechtop te luisteren komt daar ineens zo'n dikke kop van Otis voorbij en die probeert je muts af te trekken. Ik denk dat we de volgende keer Otis maar niet gek moeten maken en het moeten houden bij de oefeningen: zit, lig, plat, staan, vooruit enz. Of, en dat zou nog veel beter zijn, we gaan de handschoenen en mutsen opbergen. Vooruit, nog één dagje genieten van de sneeuw, we hebben afgelopen maanden volop kunnen genieten van de prachtige besneeuwde landschappen, de heerlijke kou en wat minder van de modderige paden. De grote bonte specht zit dagelijks te roffelen op een tak vlak bij het raam. Het roffelen betekent voor mij dat het voorjaar eraan komt. Nou, laat de lente maar komen, zodat Otis geen handschoenen en mutsen meer kan stelen!!   

Vandaag 2 jaar geleden.

Vandaag is het 2 jaar geleden dat Kyra overleden is. Kyra, de dochter van Xanne was een geweldige dame. Ik noemde haar altijd mijn "Missy". Kyra was bijna zeven jaar toen ze bij ons kwam wonen. In eerste instantie hadden we (op verzoek) een nieuw tehuis voor Kyra gezocht maar zij kwam en overwon. Kyra zou een nachtje bij ons blijven en dan opgehaald worden door de nieuwe eigenaars. Maar omdat zowel Johan als ik, geen goed gevoel hadden over de gang van zaken was de beslissing heel snel genomen. Kyra mocht blijven, ze hoorde bij ons. Ik vergeet nooit de eerste keer dat we naar het bos gingen. Toen we uitstapten was Kyra een en al vrolijkheid, ze sprong over en in de plassen, rende door het bos, ging liggen rollen in het mos, pakte hapjes mos in haar bek gooide die de lucht in, wat genoot ze. Het was duidelijk dat ze niet zo vaak in het bos kwam als die verwende honden van ons. Ik denk altijd aan Kyra als ik weer op die plek ben, meestal met een lach en vreugde soms verdrietig omdat ze er niet meer is.

De eerste dagen dat ze bij ons kwam liep ze Johan de gehele dag achterna. Het was zoals de eend die de groene laarzen volgde. Kyra herkende Johan (hij heeft zeven weken met de pups geslapen) dus ze zocht zekerheid bij hem. Wanneer Johan weg was ging ze in eerste instantie alleen bij de poort liggen wachten. Wanneer ze daar een tijdje lag ging Xanne bij haar liggen en natuurlijk volgde dan de rest. Al vrij snel gaf Kyra mij ook haar vertrouwen en voelde ze zich thuis bij ons. Toen Kyra kwam was ze slecht bespierd maar door de dagelijkse wandelingen veranderde dat snel. Ik zei vaak tegen haar: "hallo Missy, ga eens goed staan, je hebt ook achterpoten". Ik dacht dat ze teveel in haar hoofd zat, want Kyra was een heel wijze hond.

Het is nu bijna drie jaar geleden dat we voor mijn verjaardag een dagje naar zee gingen. Toen zag ik dat iets met Kyra aan de hand was. Ze bleef vaker staan, sleepte af en toe met haar achterpoten. De schrik sloeg me om het hart want ik kende twee honden met DM (Degeneratieve Myelopathie) waarvan eentje net overleden. Ik heb geprobeerd om die gedachten die dag te skippen en te genieten van de zee, zon en honden, maar mijn onrust bleef. In eerste instantie wilde Johan geen test laten doen want mocht ze lijder zijn van DM dan was er toch niets aan te doen en dan hoefde hij dat nu nog niet te weten. Wie mij een beetje kent begrijpt dat ik het hier niet mee eens was. Ik weet dat ze niet kon genezen maar we zouden toch op zijn minst kunnen proberen om het proces te vertragen. Wij hebben de test gedaan en die was positief (een heel naar verkeerd woord vind ik dat), Kyra was lijder van DM. Wat dit betekende en hoe het proces zou verlopen hadden we gezien. Ook hoe moeilijk de beslissing is waarvoor je komt te staan.


Ik had diverse natuurlijke middelen uitgezocht om eventueel het proces te stoppen en haar te ondersteunen. Omdat je zo verbonden bent met je eigen hond, had ik een afspraak gemaakt voor Kyra bij mijn docent Natuurgeneeskunde. Ik vergeet dit consult nooit, het advies had ik totaal niet verwacht, maar het was helemaal Kyra. Kyra was een trotse hond, wilde geen medicatie, zij wist wat er aan de hand was, accepteerde dat ook en zodra ze ging vallen wou ze liever dood. Zij wilde als een trotse hond sterven. Dit advies hebben we altijd opgevolgd in die zin dat we geen medicatie gegeven hebben. Maar wat ik (we) gezien hebben, dat het ook voor Kyra een proces was. Wanneer zij tijdens een wandeling door haar achterhand zakte en je hielp haar, stond ze meteen op en ging verder met jagen of waar ze mee bezig was.

Ik schrok de eerste keren en voelde me zo verdrietig als ik dat zag, maar Kyra niet, zij ging verder waarmee ze bezig was. We hadden een paar aanpassingen gedaan via de zijdeur in de auto, een mat buiten gelegd zodat ze niet over de kiezels hoefde te lopen en we verhuisden met zijn allen naar beneden om daar te slapen. Kyra was vanaf pup gewend om bij je te slapen, nu kon ze echter niet meer de trap op. Alleen achter blijven vond ze niets. Kun je je voorstellen wat een gezellige boel dat was en ondertussen was er nog een pup bijgekomen, onze Otis. Dat vond ze geweldig en daar genoot ze ook van. Ze voedde hem op, leerde hoe hij zich moest gedragen, jagen, de poort bewaken, dit samen met Xanne en Aruph. Toch ging ze steeds verder achteruit, wanneer je stilstond kwam ze tegen je aan staan zodat ze niet zou vallen. In december hadden we een afspraak gemaakt met de DA om haar te laten inslapen. Die ochtend gingen we met z'n allen voor het laatst een wandelingetje maken en terwijl ik het dacht, zei Johan "wat vind jij, moeten wij Kyra zo laten inslapen? Het voelt voor mij niet dat zij er nu klaar voor is" en ik had hetzelfde gevoel. Thuisgekomen meteen de dierenarts afgebeld en ik ben nog steeds blij dat we dat gedaan hebben. Maar dan zit je weer in een achtbaan van gevoelens en emoties. Doen we het wel goed, heeft Kyra het nog wel naar haar zin, hoe is het voor haar om steeds uitval te krijgen, of heeft ze pijn? Mensen zeggen DM doet geen pijn, dit is grote onzin want doordat de achterhand wegvalt krijg je een extra belasting op de schouders, voorpoten en nek. De wandelingen en het tempo pasten we aan. Xanne bleef altijd wachten op Kyra maar ook Aruph zorgde voor haar. Otis werd groter en groter maar ook wilder en raakte in de puberteit. We zagen dat Kyra steeds meer moeite moest doen om overwicht te houden. Het werd ons duidelijk, dat we de beslissing voor haar niet lang meer mochten uitstellen. Haar leven mocht geen lijden worden, dat gold zowel voor het fysieke als het mentale en energetische stuk. Daarom hebben we samen met Kyra de beslissing genomen een datum gekozen en nog een paar dagen dingen gedaan die Kyra leuk vond en afscheid genomen van elkaar.

Het was geen makkelijke beslissing, geen makkelijk proces, maar wat ik geleerd heb van Kyra is dat ook honden tijd nodig hebben om afscheid te nemen van het leven en de roedelgenoten. We hebben kunnen zien dat ondanks dat ze viel, de trotse hond die ze was toch nog lange tijd heeft genoten van haar leventje. Kyra is gestorven zoals ze wou, in volledige overgave en berusting, ze wist wat er ging gebeuren, onze trotse wijze Missy!!. De zon schijnt nu zoals op de dag waarop ze gestorven en begraven is. Ik zie dat de narcisjes op haar graf weer uit de grond komen en kijk er met liefde naar. Want ook Kyra is niet weg, we blijven altijd op hartsniveau met elkaar verbonden.

Onderstaand de mail die ik geschreven heb op de dag van haar overlijden.


Kyra,

Ze kwam, ze zag en overwon......... Drie jaar geleden kwam ze geheel onverwachts in ons leven. Het was maar voor een nachtje en daarna zou ze naar haar nieuwe plek gaan. Ik zag haar pas s'ochtends want ik moest met de andere honden boven blijven. Omdat dat natuurlijk niet ging lieten we de boel buiten en het duurde geen 5 minuten voordat ik zei: we houden haar, ze hoort bij ons. Ik wist toen nog niet wat een geweldige hond zij was. Nooit ben ik op haar boos geweest, ze stal geen eten zoals de rest, je kon haar overal mee naar toe nemen, ze was zelfstandig, wijs, eigenwijs en ook heel fijngevoelig. Het was heel leuk om te zien hoe ze Johan meteen herkende en hem de gehele dag achterna liep (eend met de groene laarzen). Keten en spelen kon ze als de beste en ik vergeet nooit onze eerste wandeling. Kyra voor in de auto, de rest achterin, op weg naar het bos, wat genoot ze van het bos, het mos, het water, op de terugweg ging ze meteen achterin bij de andere honden en zo is het altijd gebleven. Kyra hoorde bij ons, bij haar moeder Xanne, broer Oscar (een tijd), Aruph en sinds kort de kleine Otis. Wat had ze die graag willen opvoeden en wat heeft ze het gedaan samen met Aruph en Xanne, want twee halve is toch ook een hele?

Met heel veel pijn en na maanden wikken en wegen is het haar tijd? Voor wie houden we haar, heeft ze het nog wel naar haar zin enz. hebben we toch samen met Kyra besloten om haar te laten inslapen. Afgelopen week hebben we samen met Kyra en de andere honden geprobeerd om afscheid te nemen. Kyra heeft gisteren kuilen gegraven dat wil je niet weten, vandaag heeft ze nog achter een ree gejaagd (zonder succes) samen met de andere honden. Heerlijk hertenvlees gegeten (thuis natuurlijk) met slagroom heerlijk.................

Toen de tijd naderde werd ze verdrietig, wie niet? Maar wat een geweldig beest, we gingen samen naar buiten en zij liep naar de poort en ging liggen wachten op de dierenarts. Toen ze arriveerde liep Kyra naar binnen en ging op de deken liggen die ik klaargelegd had. Kyra is langzaam maar zonder verzet gestorven, godzijdank. Het was ook voor haar goed maar moeilijk om afscheid te nemen, ook zij vond dat ze nog niet gemist kon worden. Kyra is gestorven met Xanne, Aruph,Otis en ons naast zich.

Zij ligt nu bij ons in de kamer Otis heeft haar een likje gegeven, Aruph ook en Xanne vind het heel moeilijk om haar kind zo te zien. Morgen gaan we haar begraven ze krijgt een mooi plekje bij ons.

Lieve Kyra, het is zo onwerkelijk, wat zullen we je missen, het was zo, je kwam en overwon en bent onze Missy altijd geweest en dat blijf je. Ik heb nog nooit in mijn leven zo'n moeilijke beslissing moeten nemen, maar ik ben je intens dankbaar dat je afgelopen week hebt laten zien dat de beslissing goed was voor jou. Wat ons betreft hadden we nog jaren voor je willen zorgen, maar we hebben de beslissing genomen voor jou, Kyra.

Aan alle mensen die voor drager x drager zijn, jullie weten niet waarover je het hebt!!.

Annelies

Copyright 2012 © Annelies de Bruijn
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Interactie met elkaar.

Het is alweer 4 maanden geleden dat Aruph gestorven is, de leegte die hij achter gelaten heeft is nog goed voelbaar. Niet alleen voor ons maar ook voor andere mensen. Vanmiddag was een zus op bezoek en zij vond het erg stil geworden bij ons in huis. Zij is niet de enigste, de meeste mensen vinden dat het stil is. Sommige mensen vragen of we andere meubels hebben omdat de ruimte groter lijkt. Vreemd of eigenlijk ook weer niet, Aruph had ook vele harten gestolen net zoals Xanne en al onze andere honden natuurlijk.

Het is niet alleen stil geworden maar ook rustiger. De interactie tussen Aruph en Otis is weggevallen. Xanne en Otis hebben ook interactie met elkaar maar op een heel andere manier. Xanne zorgt nog steeds voor Otis. Vorige week had ze wat mindere dagen, qua lopen en opstaan. Opstaan ging niet of erg moeilijk, je moest haar even helpen en dan liep ze weer. Omdat we weg moesten kwam mijn (andere) zus oppassen. Ik had haar uitgebreid uitleg gegeven, hoe ze voor Xanne moest zorgen en telefoonnummer achtergelaten met de mededeling bellen als er wat is. Wie ik echter vergeten was (detail) was Otis. Toen mijn zus zag dat Xanne wilde opstaan, ging zij ernaar toe om te helpen. Alleen liet Otis dit niet zomaar gebeuren. Hij kwam er met zijne dikke kop bijstaan, begon te duwen en beet (zachtjes) in haar totdat ze wegging van Xanne. Het is me al vaker opgevallen, wanneer er iets met Xanne is, dan is hij er als de kippen bij. Zelfs als hij buiten aan de poort staat en ik ben met Xanne bezig dan komt hij binnengestormd. Vraag me niet hoe hij het weet, maar het is niet alleen onze taal die gesproken wordt, dat is mij allang duidelijk. Het is vertederend en ook lachen wanneer je die twee bezig ziet. Xanne is langzamer met eten dan Otis en hij probeert te stelen wat hij kan, de schurk. Xanne eet gewoon door en keurt hem geen blik waardig. Hij gaat met hoge geluidjes liggen bedelen en de clown uithangen (in onze ogen) maar heeft het lef niet om zijn kop in haar bak te steken. Hij weet precies hoever hij kan gaan. Gisteren liet ze een stukje pens vallen en weg was het. Ondanks dat Xanne naar hem uitviel maakte dat geen indruk op hem. Otis had dit nooit bij Aruph moeten proberen, die had kachelhout van hem gemaakt en dat wist hij verdomd goed!!

Xanne heeft ook nog interactie met Otis en ons. Wanneer Johan weg is, vindt ze het (nog steeds) haar taak om de poort te bewaken. Ze staat vaker op om Otis te gaan helpen, jammer dat ze bijna niet meer kan blaffen en praten. Ook hier weer een stilte. Gelukkig kletst Otis ook, al lijkt hij meer op een leeuw dan op een hond vanwege zijn diepe bromgeluiden. Ze controleert, inspecteert Otis, ik zie regelmatig dat hij op zijn rug ligt en Xanne is hem dan aan het verzorgen. Andersom ook, Otis verzorgt haar pootje en nageltjes, dat is zo leuk om te zien. Wanneer we 's ochtends vertrekken voor een wandeling, blijft ze liggen, zijn we langer weg dan normaal, gaat ze naar buiten of voor het raam liggen wachten. Na ongeveer een week niet weg te zijn geweest, geeft ze aan dat ze weer wil wandelen. Toen ik met Otis alvast buiten de poort wilde gaan staan, vanwege zijn enthousiasme en lompigheid, kwam ze achterons aan gerend, op haar manier natuurlijk. Dus op dit moment maken we weer wandelingetjes met haar op verzoek. Ze geeft heel subtiel maar duidelijk aan wat ze van ons wil en wat niet.

Maar ze maakt niet alleen met ons contact, ook met de omgeving, de mensen die ze ontmoet. Mijn zus (oppaszus) komt regelmatig met haar kleinkind op bezoek. Dit omdat haar kleinkind weg is van Xanne, Aruph en ook van Otis. Ze vraagt altijd wanneer oma mee naar Xanne gaat. Xanne vindt het leuk bezoek, ze gaat erbij liggen, wanneer ze het genoeg vindt gaat ze op haar matras liggen en laat zich verwennen. Opvallend is dat ze ook altijd buiten staat wanneer het bezoek vertrekt. Ze weet precies waar de mensen zijn, blijft kijken totdat ze in de auto zitten en vertrekken. Ze kwam naar de poort gelopen toen het kleinkind van mijn zus afscheid van Otis aan het nemen was. Xanne kwam ook een afscheidsknuffel halen.

Hoe zal het verder gaan? Ik realiseer me (niet genoeg) dat elke dag met Xanne een cadeautje is. Wat ben ik blij voor Otis, Johan en mezelf dat we afgelopen vier maanden nog volop interactie met elkaar hebben. Xanne, je hebt een heel helende werking, zowel voor mens als dier. En Otis, ach….. hij heeft het van zijn overgrootmoeder, hij fleemt met iedereen, de hartendief!! Past goed bij de datum van vandaag.

Eindelijk tijd genomen.

Omdat steeds meer mensen advies vragen over het vaccineren van honden, heb ik me daar afgelopen weken samen met behulp van mijn vriendin in verdiept. Mijn vriendin heeft al jaren ervaring met het vaccineren van kinderen en de gevolgen daarvan. Dus heeft zij mij een middag geholpen met het uitzoeken van welke vaccinaties er aan honden gegeven worden en een aanzet gegeven tot de andere mogelijkheden die er zijn. Heel lief van haar dus bij deze hartelijk dank!! De rest heb ik uitgezocht en uitgewerkt zodat ik een gepast advies kan geven. Op maat, hier bedoel ik mee dat de eigenaar zelf beslist, wel of niet en in welke mate hij wil vaccineren, ik geef aan wat de mogelijkheden zijn. Het is erg leerzaam en leuk om hiermee bezig te zijn. Opvallend is het verschil in vaccineren per kliniek. Ik heb geprobeerd om een vaccinatieschema te vinden maar het is niet éénduidig, er zitten nogal grote verschillen in de frequentie van vaccineren. Vanwege mijn opleiding als natuurgeneeskundig therapeute en ervaring hebben wij jaren geleden besloten om onze honden niet meer te laten vaccineren. Otis hebben we alleen de puppyentingen gegeven in combinatie met de homeopatische preventie van bijwerkingen van vaccinaties. Hierbij hadden Johan en ik destijds een goed gevoel maar als ik nu een pup zou kopen dan deed ik het (weer) anders. Ik zou zelf willen beslissen wanneer en of mijn pup gevaccineerd werd. In de eerste melk (biest) zitten een heleboel antistoffen waardoor de pup 9 tot 12 weken beschermd is tegen bepaalde ziekts. Er wordt vaak gevaccineerd met zes weken of eerder. Het gaat te ver om hier verder op in te gaan maar vaccineren, medicatie geven enz… gebeurt vaak uit onwetendheid en angst. Ik merkte het aan mezelf tijdens het zoeken naar informatie, ik werd steeds banger en onzekerder om het verkeerd te doen, maar vooral ook om Otis te verliezen want als je niet laat vaccineren voor die of die enge ziekte dan……. Dat wil je toch niet als eigenaar op je geweten hebben en je wil jouw maatje niet kwijt, bent bang (wordt bang gemaakt) om de verkeerde beslissing te nemen. Maar goed, na een dagje stressen blijf ik geloven in de natuur, mezelf en heb vertrouwen, maar helaas niet altijd in de wetenschap. Ik ben Otis met de Homeopatische Preventie van Ziektes (nosodes) aan het behandelen. Om zekerheid voor mezelf te hebben en voor de sceptici onder ons laat ik na de homeopatische behandeling een titer bepalen. De hoeveelheid antistoffen in het bloed is een maat voor de afweer van de hond. Als de titer voldoende hoog is, is vaccinatie tegen die ziektes niet nodig. Het duurt even, de homeopatische behandeling kost tijd maar ik hou je op de hoogte.

Maar ik heb meer gedaan afgelopen week. Ik heb eindelijk de klaproostinctuur die ik gemaakt had gezeefd en in flesjes gedaan met een etiket van mezelf erop. De tinctuur was al een tijdje klaar maar het lukte mij maar niet om het af te werken. Dit had even zijn tijd nodig omdat klaproostinctuur helemaal verbonden is met Aruph. Wanneer Aruph een aanval had van benauwheid dan was het enigste waar hij snel baat bij had de klaproostinctuur en deze stond overal klaar naast het bed, beneden in de woonkamer, binnen handbereik. De afgelopen jaren maakte ik de tinctuur zelf voor Aruph en vrienden. Dit jaar kwam ik er maar niet toe om de tinctuur af te maken vanwege het feit dat Aruph en wij samen de klaprozen waren gaan plukken. Tjonge wat was het die dag warm en wat was Aruph eigenwijs toen we arriveerden, ik was bijna omgedraaid, gelukkig kalmeerde hij snel. En konden we heel veel klaprozen plukken en mooie foto's maken samen met hem, Xanne en Otis tussen de klaprozen en de kamille. Ik denk altijd met een warm gevoel terug aan dat moment, aan die dag. Nu het verdriet van Aruph zijn overlijden wat zachter is geworden had ik de ruimte om de klaproostinctuur af te werken. Ik hoop dat ik met deze tinctuur weer veel honden en mensen verlichting kan geven zoals bij Aruph en anderen. Het gaf mij vandaag een heel goed gevoel toen ik de flesjes zag staan. Aruph zou ook trots zijn op het resultaat. Goh, wat mis ik die jongen maar gelukkig overheerst de (onze) liefde die over alle grenzen heengaat en oneindig is.

Het is voor mij soms ook een verwarrende tijd. In mijn omgeving zijn er teveel mensen en honden ziek. Mensen zijn verdrietig, angstig enz… Ik vind dat moeilijk en word daar zelf bijna verdrietig van. Mens en dier gaan naar een dokter, dierenarts en komen thuis met medicatie. Medicatie waarvan men zieker en zieker wordt. Er wordt niet gekeken naar de totale mens, hond of dier. Nee, de klacht wordt behandeld met medicatie met alle gevolgen vandien. Het lijkt alsof iedereen antidepressiva, antibiotica, cortico, betablokkers, anticonceptie enz.. krijgt en we worden met zijn allen zieker en zieker vanwege de medicatie. Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, maar moet accepteren dat mensen een keuze hebben en zelf moeten uitmaken welke weg ze bewandelen. Dit is voor mij moeilijk te accepteren, omdat ik weet dat het anders en beter kan en dan doet soms pijn.

Om toch vertrouwen en verbinding met de natuur en de genezende krachten daarvan te behouden heb ik vandaag diverse olieën gemaakt. Stimulerende olie, littekenolie maar ook een speciale olie voor Xanne. Xanne heeft een slechte dag vandaag, het lopen gaat moeilijk en het lijkt alsof ze pijn heeft. Ik heb haar homeopatische middelen gegeven en een massage met verwarmende olie en nu ligt ze heerlijk te slapen, gewikkeld in een warm badlaken. Johan ligt bij haar, het is heel ontroerend om die twee samen te zien liggen. Natuurlijk slaapt mijn man ook. Xanne en Johan zijn ruim 14.5 jaar bij elkaar, dat is toch wel heel bijzonder, zeker als je ziet hoe ze daar samen liggen zoals ze altijd gedaan hebben. Natuurlijk hoop ik dat de olie en de homeopatische middelen hun werk gaan doen en dat Xanne er morgen weer is maar mocht het niet zo zijn dan weet ik zeker dat ze genoten heeft vandaag en wij ook. Ik moet gewoon tijd blijven nemen voor deze voedende dingen en ach, het huis is niet zo schoon, zeker niet met al die modder, morgen toch maar weer een poetsdagje? Hm…..niet altijd mijn ding maar ook nodig!!

Geen mannen in huis.

Afgelopen week hadden Xanne en ik het huis eventjes voor ons alleen. Wat een rust zeg, die twee mannen uit huis. Nu ben ik een veel grotere druktemaker en stresskip dan Johan, zeker als ik het op mijn heupen krijg en het huis gepoetst moet worden. Johan helpt wel mee maar toch, het echte poetswerk dat kunnen mannen toch (meestal) niet. Omdat ik nog al eens chagrijnig word van poetsen, omdat alles dan in een keer moet gebeuren en dat gaat niet maar daar ben ik nog steeds niet achter. Zorgt Johan er meestal voor dat hij wat boodschappen te doen heeft, lees: hij vlucht het huis uit. Nu was het samen met Otis vlees wegbrengen naar zijn halfzus Arkane. Dit houdt in, afspreken in een bos waar de honden samen lekker kunnen keten en daarna ergens koffie drinken met gebak. Dit op een doordeweekse dag, wat hebben die mannen het toch goed. Ondanks dat ik moest poetsen, zonder gebak natuurlijk, heb ik ook enorm genoten van het middagje vrij.

Alleen thuis met Xanne, we hebben samen heerlijk bij elkaar gelegen zonder dat er een dikke hondekop bij kwam staan. Tijdens het poetsen dacht ik; zo voelen moeders zich waarschijnlijk ook wanneer de kinderen even weg zijn. Hier is Otis de terrorist, die mij al vanaf dag één bezig houdt. Hij is een hele leuke hond, maar ik weet niet of we hem ooit opgevoed krijgen. Je moet hem in de gaten blijven houden en dan nog. Toen ik vorige week thuiskwam lag er een potje houtlijm waar het dopje vanaf gebeten was. Flesje stond op tafel en manlief had het niet opgemerkt. Staart onder de lijm, lijm op de vloer en ik kwam zelfs lijmresten tegen met het wassen van de ramen. Terwijl ik de deuren afwas en naar de krassen kijk hoop ik dat het dit jaar gaat lukken, dat ik weer kan schuren en verven. Ik loop even naar buiten en nu de sneeuw gesmolten is zie ik daar verpakkingen liggen van melk enz…Otis heeft weer eens de deksel van de ton gehaald en alle verpakkingen gecontroleerd en heel goed schoongemaakt.
Terwijl ik een rondje maak en alles opruim zie ik dat het zeil wat op het hout lag eraf getrokken en stuk is, wie zou dat gedaan hebben? Ik raap diverse stukken hout op die overal verspreid liggen en neem die mee naar binnen. Een kruiwagen hout kun je nooit alleen gaan halen, Otis moet altijd een stuk hout uit de kruiwagen jatten en dan weglopen met zijn buit. Omdat ik eigenlijk toch aan het poetsen was ga ik weer naar binnen. Toen ik het kastje van de muur trok lagen daar plastic zakjes. Mijn vriendin en ik waren afgelopen week samen wat aan het uitzoeken, ik moest even naar boven en hoorde haar al roepen Ooootis…… Ik naar beneden en zij zat onder de tafel plastic zakje op te rapen. Ze zegt heel verontwaardigd: hij gaat zomaar op de stoel staan en pakt het gewoon van tafel. Ik moest wel lachen toen ik haar gezicht zag en heb verder geen aandacht aan Otis besteed want soms doet hij het om aandacht te krijgen. Maar hij pakt ook bijna alles wat wij in ons handen hebben gehad. We hebben geen enkel tuingereedschap waar geen Otistanden instaan.

Ik ben de boekenkast aan het afstoffen en zie een paar boeken die Otis gelezen heeft o.a. "de mannelijke hersenen" en het boekje van Turid Rugaas kent hij van buiten. Ik zet de voederbakken aan de kant, het zijn er nog steeds drie, ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om die van Aruph op te ruimen. Nog geen twee jaar geleden hadden we vier bakken staan en straks nog maar eentje. Hoe moet dat dan? Wanneer Otis honger heeft of vindt dat het etenstijd is pakt hij de bakken op en begint daarmee door het huis te lopen en laat ze een voor een vallen met een hoop kabaal. Natuurlijk zeggen we niets, pakken de bakken op en nee, hij krijgt dan geen eten.
Een vriendin zei, toen Aruph net overleden was, ik ben benieuwd of je straks dingen van Aruph in Otis gaat terugzien. Nou, dat zien we dagelijks als we niet opletten. Aruph heeft de laatste jaren vanwege de medicatie alles gejat en gestolen wat hij kon, soms om moedeloos van te worden wanneer hij weer een verpakking aan het opeten was. Otis heeft van Aruph geleerd om dingen te jatten van het aanrecht en de tafel, dus wanneer je een boterham aan het smeren bent en je loopt naar de koelkast voor beleg is je boterham weg. Geldt ook voor andere eetbare dingen, die moeten meteen opgeruimd worden en soms vergeet je het of gaat de telefoon, moet je naar toilet en ja, dan heeft hij weer geluk gehad.

Ik ga wat in de auto leggen en zie daar de doorgebeten gordel hangen. Ik wil weer geen naam noemen maar Xanne doet zoiets niet, heeft ze overigens nooit gedaan. Eten stelen deed ze wel, wanneer we bezoek uitlieten destijds bleef ze altijd achter om de tafel vast op te ruimen. Dan stonden we aan de poort en vroegen ons af waar Xanne was. Vlug naar binnen maar Xanne kon goed en snel opruimen. Ze heeft ooit een preitaart uit de oven gestolen en bijna helemaal opgegeten, haar buik stond helemaal bol.
Het hondenrek is inmiddels ook vervangen omdat er stukken uitgebeten waren. Nu heeft Johan van een bench een constructie gemaakt zodat hij hopelijk niet kan slopen. Een nieuw hondenrek kopen had geen zin want Otis steekt zijn kop erlangs en wringt zolang totdat het rek eruit valt. Hij is weet precies hoe hij dat moet doen.
Zo mis ik ook dingen in huis die ik eerst had en nu niet meer, of ze hebben een andere vorm gekregen.

Maar er zit verschil in zijn vlegelstreken, gelukkig heeft hij heel weinig gesloopt vanuit fustratie. Hij is een zelfstandig, nieuwsgierig, slim, eigenwijs ondernemertje. Hij pakt alles in zijn bek wat wij in onze hand hebben gehad. Het maakt niet uit wat het is, dit kan varieren van een b.h., waar hij laatst mee door het bos liep, tot een stuk kachelhout. Bovendien is het een hond met een gat in zijn buik, hij heeft altijd honger en is razend snel. Ik kwam gisteren thuis, haalde de tas met boodschappen uit de auto deed het portier dicht, ondertussen had Otis het worstenbrood al te pakken, op één hap na heb ik het kunnen redden. Wanneer het te lang duurt voordat hij uitgelaten wordt gaat hij ook alvast wat verzinnen zoals de houtbak leegmaken, rolletje toiletpapier uit de badkamer jatten enz.. Soms is het zijn dikkoppigheid die hem parten speelt, hij moet en zal dáár zijn, lukt dit niet of niet meteen dan bijt of krast hij er zich doorheen.
Maar hij is ook heel gevoelig, ben ik druk en vervelend dan wordt hij dat ook. Ben ik lang van huis dan is er meestal wel wat gebeurd. Punt één omdat Johan natuurlijk niet zo goed oplet als ik. Vrouwen hebben volgens mij de gevoelssprieten meer uitstaan, mannen zijn over het algemeen wat makkelijker daarin, tenminste hier dan toch. Johan kan zeggen, Otis is gewoon buiten. Ik kan dat niet, ben ik hem een tijdje uit het oog verloren dan ga ik kijken wat hij aan het uitspoken is. Meestal (dan toch) ligt hij braaf bij de poort of op het pad te kijken. Maar wanneer ik met name 's avonds laat thuiskom dan heeft hij steevast wat uitgespookt, waar dat aan ligt begrijp ik nog niet. Is het onzekerheid, verveling of omdat de roedel niet compleet is of omdat manlief niet oplet? Hoe dan ook, wat een ervaring en openbaring, de rust, niet op te hoeven letten wat die vlegel nu weer aan het doen is wanneer hij weg is. Ik denk dat we de mannen meer samen op pad sturen zodat Xanne en ik tijd hebben voor onszelf. Hoe is die uitdrukking? Nu even niet? Ik begrijp nu de ouders die zeggen, ik zou mijn kinderen niet willen missen maar weet niet of ik er nog aan zou beginnen. Overigens wij houden erg veel van Otis en willen hem voor geen goud kwijt, bovendien houdt hij je scherp en dat is mooi meegenomen op onze leeftijd.

Speuren naar sporen.

Wanneer de weervoorspellingen kloppen dan is het witte landschap over een paar dagen verdwenen. Hoe is de uitdrukking ook alweer? Als sneeuw voor de zon verdwenen? Nu zal regen de boosdoener worden denk ik. Ik vind het jammer het heeft wel iets betoverends dat witte landschap, de stilte maar ook de kou. Tijdens de wandelingen met Otis heb ik afgelopen dagen diverse keren stil gestaan om te genieten van de mooie betoverende plaatjes. Het was ook leuk om elke dag weer nieuwe sporen te ontdekken. Wanneer het pas gesneeuwd had waren Otis en ik de eersten die sporen nalieten. Een uurtje later zag je, tenminste als het niet te koud was, dat andere mensen ook hun voetstappen hadden nagelaten. Een keer heb ik met verbazing staan te kijken naar een voetafdruk, deze was zo groot dat ik de maat niet kon inschatten. Ik zette mijn voet erop (maat 37) en kwam maar net boven de helft uit. In mijn beleving heb ik nog nooit zo'n grote voetafdruk gezien, helaas ik had mijn camera niet bij me om het vast te leggen. In ieder geval had er iemand gelopen die op grote voet(en) leeft.

Wij mensen laten heel wat sporen achter en dat zie je in de sneeuw nog beter. Sporen van auto's, sporen van fietsen. Onvoorstelbaar dat er nog af en toe mountainbikers rijden op de gladde paden. Zelfs Otis ging op zijn rug vanwege de gladheid. Ik zou nu niet durven fietsen op die in mijn ogen gevaarlijke gladde paden. Gisteren kwam ik weer een mountainbiker tegen, in zijn eentje fietste hij verder, weg van de bewoonde wereld. Ik denk, wat als die man valt? Zonder helm met zijn hoofd op het bevroren pad, dan ligt hij daar in de kou en niemand die hem de eerste uren vindt.

Misschien zie ik spoken, maar ik zou het niet fijn vinden als mijn partner onder zulke omstandigheden alleen op pad ging. Mensen laten nog meer sporen na, van het werk wat ze verricht hebben, maar ook afval van wat ze gegeten of gedronken hebben, afval wat ze helaas in de bossen storten, sigarettenpeuken, toiletpapier en noem het maar op, vanalles kom je tegen. Ik vind dat heel erg jammer, dat we niet zorgvuldiger met de toch al zo kwetsbare natuur omgaan.

De natuur is zo mooi en laat ook zijn sporen achter. Nu met de sneeuw kun je beter zien of en welke beesten er gelopen hebben. Ik ben niet goed in het herkennen van sporen, alleen wanneer er een konijn, haas of ree gelopen heeft. Wanneer je het spoor een tijdje volgt zie je waar het dier vandaan gekomen is en hoe het zijn weg vervolgt. Onderweg heeft Otis het ook drukker dan normaal met het speuren en muizen vangen in de sneeuw.

Hij heeft een plek ontdekt waar een ree gelegen had en dit moest natuurlijk uitgebreid onderzocht worden. Ik vraag me af of de dieren die leven in het wild nog wel aan voldoende voedsel kunnen komen met dit weer. Vogels worden tegenwoordig veelvuldig bijgevoederd door de mensen. Maar hoe zit het met de konijnen, hazen, reëen enz? Ik stel mijn geweten gerust door te denken dat wanneer deze dieren in nood komen door het weer er allang een oproep op de tv was geweest.

Bij ons in de buurt staan konick paarden deze worden dagelijks bijgevoerd. Zodra die mensen arriveren komen de paarden van grote afstand aanlopen soms zelfs in een draf. Het is erg mooi om te zien hoe de leidende merrie van die kudde voorop loopt en de kudde leidt naar het voedsel en water. De paarden die volgen lopen exact hetzelfde pad als de merrie.

Terwijl ik naar de paarden sta te kijken realisieer ik me dat mijn opleiding voor natuurgeneeskundig therapeute voor hond en paard mij veel heeft gebracht. Helaas (nog) geen geweldige lopende praktijk maar wat heb ik veel geleerd tijdens de opleiding en ik leer nog elke dag. Ik loop niet zomaar langs een kudde paarden, ik observeer ze en geniet. Ik ben nieuwsgieriger geworden, wil nog veel meer leren van de dieren, de planten en hun geneeskundige krachten enz… Ik zie ook hoe sommige mensen de natuur willen behouden en hoe andere mensen de natuur vernietigen en dat doet mij pijn.

Het is een bewustwordingsproces, dingen waar ik eerst niet bij stil stond doe ik nu wel. Dit doet mij denken aan een uitspraak van onze geweldige leraar " voeding". Die zei: achter elk dier wat leeft staat de mens die hiervoor verantwoordelijk is. En het klopt, neem de eenden in het park van een gemeente als voorbeeld. Het is de gemeente die verantwoordelijk is dat de eenden te eten hebben tijdens een lange vorstperiode. Eigenaars van honden, paarden, poezen enz… zijn verantwoordelijk voor het welzijn van hun dieren. Maar we zijn met z'n allen verantwoordelijk en we moeten ons best doen om te zorgen dat we nog veel meer kunnen speuren naar sporen van dieren in de natuur. Ik las laatst dat er een boekje uitgegeven is waarin de sporen van verschillende dieren beschreven worden. Dat ga ik vragen aan Johan als cadeau voor mijn verjaardag en ik ga binnenkort een proefles nemen in speuren. Ik speel al geruime tijd met de gedachte om met Otis te gaan speuren, om tenminste een proefles te gaan nemen. Misschien dat ik het gewoon ga doen, met Otis speuren naar sporen!!

Xanne leeft haar leven.

Omdat Xanne, wanneer ze terugkwam van haar dagelijkse wandeling, erg slecht liep en zelfs moeite had om te blijven staan, hebben we besloten om haar niet meer uit te laten. De wandeling koste haar teveel energie qua lopen. Xanne mag dag en nacht buiten wanneer en hoelang zij wil. Ze staat op wanneer ze wil en loopt haar rondje door het bos en na een tijdje zie je haar leuk snoetje voor de deur staan. Vroeger duwde ze altijd met geweld de deur open (vaak gedacht dat hij eruit zou komen), maar nu blijft ze staan te wachten totdat je de deur voor haar open maakt. Als mens vraag je je af moet ze eigenlijk niet gaan wandelen? Heeft haar leven nog kwaliteit nu ze ook niet meer mee gaat om te wandelen? Vindt Xanne het leven nog wel leuk? Ik was hierover aan het tobben totdat ik me realiseerde dat dat nergens voor nodig is. Een dier leeft in het nu en in het nu moet het goed zijn. Daar bedoel ik mee geen hevige pijn, angst, stress enz.. Dus wat we moeten doen is goed naar Xanne kijken en genieten van haar.

En dat doen we elke dag weer, wanneer je naar Xanne kijkt zie je dat ze soms heel diep maar intens tevreden slaapt. Soms lijkt het alsof ze niet alles meekrijgt maar wanneer Johan of ik te lang weg zijn staat ze op en gaat voor het raam liggen. Vanaf die plaats kan ze zien wanneer je aankomt. Ze blijft net zolang liggen kijken totdat je thuis bent. Wanneer Otis en ik terugkomen van een wandeling of uitje worden we uitgebreid besnuffeld. Ze haalt haar informatie van buitenaf bij ons op. Leuk dat ze nog zoveel belangstelling heeft. De interactie met Otis is er ook nog steeds, zij kan hem zomaar plat op de rug laten liggen. Iets wat ons niet altijd lukt en al zeker niet zonder een beloning. Toen ze vannacht buiten was geweest ging Otis bij Xanne liggen, dat is zo verterend om die twee te zien liggen.

Maar Otis is soms ook een beetje te lomp met haar, hij pitst in haar achterhand of duwt haar om. Ik denk dat hij het doet voor aandacht maar kan het niet laten om daarop te reageren. Wie aan Xanne komt, komt aan mij natuurlijk. Xanne heeft vele harten gestolen in haar leventje. Er zijn veel mensen die vanaf dag één verliefd zijn op haar. Er komen regelmatig mensen op bezoek die Xanne nog een keer willen zien. En Xanne, die vindt het leuk als er iemand komt. Ze begroet mensen en ook zij worden uitgebreid besnuffeld door haar. Tot nu toe herkent ze iedereen nog, ze komt er even bijliggen en daarna trekt ze zich terug op haar matras. Vroeger moest ze overal bij zijn, nu niet meer, maar als het bezoek vertrekt loopt ze meestal nog mee naar buiten. Toen we gisteren vertrokken naar de hondenschool wilde Xanne mee. Johan probeerde haar naar binnen te doen, maar ze blokkeerde met alle vier haar pootjes. Ze wilde ook mee naar buiten, ons prinsesje wou uit. Johan is daarna met haar gaan wandelen en ze had volop genoten vertelde hij. Ik sta er telkens weer van te kijken hoe Xanne aan kan geven wat ze wil. Wanneer we in de bank zitten staat ze soms op en wil erbij. Omdat ze niet meer kan springen tillen we haar op en dan ligt ze heerlijk tegen je aan te slapen.

Wanneer ze zo bij me ligt dan denk ik: stop met prakizeren. Volg je gevoel, blijf bij je hart, dan weet je hoe het met Xanne gaat. Dan kun je zien dat ze tevreden, gelukkig is met het leventje wat ze nu heeft. Xanne is ontzettend mooi oud geworden, ze treurt of mokt niet, neemt zelf nog haar beslissingen, wat ze wil en wat niet. Wat ze eet of niet, ze leeft haar leventje nog steeds en laat zich niets wijsmaken. Ze is de wijsheid zelf!! Mooi als je zo nog kan zijn op deze leeftijd.

Vogels (her)kennen

Vanochtend zijn Otis en ik twee uur gaan wandelen in de sneeuw. Ik schrijf wandelen, maar het was werken geblazen en niet zonder gevaar. Ik heb Otis een paar keer zien uitglijden, hij viel zelfs op zijn achterwerk. Dit ondanks zijn vierwielaandrijving. Ik moet het maar met mijn tweewielaandrijving zien te runnen. Vanwege de vele regen afgelopen weken zijn de paden erg onbegaanbaar geworden. Er liggen hele diepe sporen modder met water, nu ijs onder de sneeuw.
Wanneer je op zo'n richel stapt schuif je weg of ineens val je in een diep gat wat je niet gezien hebt. Maar het was natuurlijk wel heel tof om samen door de sneeuw en het witte landschap te stappen, bovendien goed voor de conditie. Sommige stukken zagen er sprookjesachtig, Anton Piek achtig uit. En de stilte …, sneeuw dempt het geluid van de omgeving, lijkt wel.
Tijdens onze wandeling zijn we een echtpaar tegenkomen. Natuurlijk ging Otis netjes zitten (voor een koekje) en zeiden wij die mensen vriendelijk goeiendag, waarop ze (on)vriendelijk niets terug zeiden, alleen een beetje nors naar ons keken. Ik vraag me dan af, wat hebben die mensen vandaag al meegemaakt om zo te zijn. Maar affijn, na hardop tegen mezelf gezegd te hebben: "ook goeiemorgen en zonder dank" vervolgen we onze weg. Tijdens het wandelen zie ik diverse merels onder de rhododendronstruiken zitten en aan de kant van de sloten. Ze zijn daar gaan zitten om zich te beschermen tegen de sneeuw en de kou. Wanneer wij aan komen lopen vliegen ze weg, evenals de roodborstjes en zelfs de groene specht vliegt door de sneeuwlucht weg. Mooi om te zien hoe een specht vliegt, ik heb er een tijdje naar staan te kijken. Ik hou van spechten, vanwege hun uiterlijk, het lachen wat ze doen, maar ook het roffelen in het voorjaar. Ik vind het geluid elk jaar opnieuw een lust om te horen.

In de verte zie ik op een akker een groepje vogels wegvliegen, ik weet niet wat dit voor (rare) vogels zijn. Ik dacht eerst kievitten maar die vertrekken naar warmere gebieden (dacht ik) zodra er sneeuw en vorst is. Ik heb al een paar keer staan te kijken, dus het wordt tijd dat ik het eens aan een vogelkenner ga vragen, wat voor vogels dat zijn. Toch is het stiller dan normaal met de vogeltjes onderweg, ik zie nog een buizerd wegvliegen maar dat was het ongeveer voor vandaag. Wat een verschil met afgelopen week, toen ik op een dag heb bijgehouden welke verschillende vogels ik die dag gezien heb.
Het begon 's nachts, ik stond met Xanne buiten en hoorde de bosuil roepen. Wat een genot, het is een paar jaar geleden dat we hem nog hebben horen roepen. Fijn dat hij weer terug is, misschien komt hij (eindelijk) wonen in onze uilenkast, die er al jaren hangt maar bewoond wordt door houtduiven, met z'n drieën nog wel. Toen ik al heel vroeg op pad was riep de uil weer, erg leuk om te zien dat Otis reageerde op dat nieuwe geluid, hij luisterde er echt naar. Van de week zat er een groene specht bovenin een boom te tikken, op zoek naar insecten. Otis keek toen ook met zijn volle verstand en veel belangstelling naar boven. Hé, wie ben jij en wat ben je daar allemaal aan het doen?

We hebben het geluk om middenin een natuurgebied te wonen en de omgeving is heel divers. Bossen, heide, water, weilanden, akkers, riet enz…. Dus op diezelfde dag hebben we ook de blauwe reiger, de vliegende en kwetterende ganzen en meeuwen gezien en in de verte dacht ik wat eenden te horen. Ik zag tijdens het afwassen een vlaamse gaai in het bos van de buren zitten. En eekhoorns, die elkaar achterna zaten. Er huppelde een eekhoorn over het terras om zich vervolgens tegoed doen aan de vetbollen. Wat een acrobaten zijn het toch, maar ze moeten niet te brutaal worden natuurlijk. Wie zijn er nog meer komen eten die dag? De heggemus, merels, roodborstjes, winterkoninkje, duiven, boomklever, (helaas is er eentje tegen de raam gevlogen en dood, heel erg jammer is dat telkens weer), boomkruiper, deze hebben speciale stevige staartpennen om op te kunnen steunen, net als de spechten. Een boomklever loopt omhoog en omlaag met zijn speciale poten, die heeft geen speciale pennen. Ik zag en hoorde ook de eksters ruzie maken, ook zij wilden een graantje meepikken. Wat denk je van al die verschillende soorten meesjes zoals: zwartkop, pimpel, kool, langstaart en kuifmeesje, ze zijn er allemaal geweest die dag. In totaal kwam ik op meer dan 20 verschillende soorten vogels uit die ik gezien had en wie weet wat ik nog allemaal gemist heb. Want nee, ik loop niet met een verrekijker om mijn nek om vanalles te kunnen bekijken.

Doordat ik al die vogels (bewust) ben gaan zien die dag, is mijn nieuwschierigheid, leergierigheid weer gewekt. Er spelen allerhande vragen door mijn hoofd. Waar zou dat vogeltje vandaan komen, waar is zijn favoriete slaapplaats, leeft het alleen of in groepen, wat doen de vogels met het koude weer, wat hebben ze nodig, het verenpak enz… Gisterenavond heb ik in een vogelboek gelezen. Het is facinerend, de hoeveelheid informatie die je daaruit kunt halen. Informatie waar ik nooit bij stilgestaan heb. Te druk met andere dingen. In april is het negen jaar geleden dat ik hier in eerste instantie alleen ben gaan wonen. Ik herkende toen een huismus, merel, roodborstje en noemde alles een koolmeesje. Laat staan dat ik een geluid van een vogel kon herkennen, nu lukt me dat steeds beter. Er komt er elk jaar wel eentje bij die ik ga herkennen. Wat kun je veel leren en genieten van de natuur. Ik weet er nog veel te weinig van maar ben er wel achter gekomen dat hoe meer je weet, hoe meer je wil weten en hoe meer respect je krijgt en zorgvuldiger je met de natuur omgaat. Er is een tijd geweest dat ik geen of heel weinig verbinding had met de natuur. Ik kan me dat nu niet meer voorstellen. Ik zou wegkwijnen denk ik, ziek worden zonder de voor mij helende natuur met al zijn schoonheid. Zo zie je maar weer, luxe went snel!!

Diploma behaald op de hondenschool.

Afgelopen zaterdag was het examen op de hondenschool. De laatste keer voor de kerstvakantie was ik toch wel een beetje gestrest toen we arriveerden op de hondenschool. Gelukkig ging het examen niet door (vergissing), want het zou die dag niet gelukt zijn. Otis heeft de geur en zijn mannelijkheid ontdekt wat loopse teefjes betreft. Zoals ik al eerder schreef, Johan (en ik) zou zeggen; hij is een gezonde hond, het is normaal dat hij zijn neus achterna gaat. Maar ja, dat is wel een beetje onhandig wanneer je examen mooet doen. Het is je tijd uitstaan want hij heeft geen oren en geen aandacht meer voor wat dan ook. Goed, je begrijpt het al, twee weken vakantie, kerst, nieuwjaar vieren, wandelen, teveel eten, drinken en niets oefenen.

Ik heb nog even zitten denken om niet te gaan afgelopen zaterdag, maar dat vond ik een beetje laf van mezelf. Soms is het goed om naar je doelstelling te kijken. Waarom ben ik ook alweer naar de hondenschool gegaan? Voor mezelf, want ik was door omstandigheden het vertrouwen in Otis verloren. Gaandeweg heb ik het vertrouwen terug gekregen in onze Otis, de hondenschool heeft hierin zeker een grote rol gespeeld. Dus ik dacht, diploma of niet zaterdag, ik (wij) zijn al geslaagd!!

Omdat ik toch een strever(tje) ben had ik vrijdag een heerlijke verantwoorde hondensnack met vis daarin gekocht, die ik kon gebruiken als beloning. Gelukkig vond Otis ze ook heerlijk. Zaterdag zijn we vroeg opgestaan en op tijd vertrokken, eerst samen ruim een uur gewandeld alvorens we naar de hondenschool gingen.

Hoe wij het daar gedaan hebben? Zie de foto's, maar wat het allerbelangrijkste is: dat ik weer trots ben op Otis. Ik kan zien wat er gebeurd, wat voor een relaxte hond het is, met andere honden (gisteren met twee borders gaan wandelen, geen probleem), met kinderen. Mijn zus komt met haar kleinkind en kleine Otis past zich aan. Tijdens onze wandelingen blijft hij bij me, ik zie aan hem wanneer er paarden, mountainbikers, andere honden aankomen en hij laat zich makkelijk aanlijnen, hij blijft zelfs op afstand staan. Weet je, eigenlijk ben ik helemaal verliefd en trots op onze kleine Oti. Onze Oti die ook dwars, koppig, drammerig en sloperig kan zijn. Zou je niet zeggen met zo'n diploma, toch?

We gaan nog 10 lessen nemen op de hondenschool, voor mij, want Otis ach die gaat wel mee. Loopse teven leuk, puppy's kijken ook leuk en de rest? Dat ligt eraan, als ik tijd heb, niets anders te doen heb, een lekkere beloning krijg, ja………. dan ga ik wel voor je zitten, liggen of zelfs plat!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zorgen voor Xanne maar met veel liefde.

Xanne gaat langzaam maar zeker fysiek steeds meer inleveren. Van de week dacht ik, wat zou ik nog graag even de oude Xanne willen meemaken. De Xanne die overal overheen kon springen, als de kippen erbij was wanneer er ergens wat te doen was, eten uit de oven stal, enz… Maar ook de Xanne die voor iedereen zorgde, voor alle roedelgenoten inclusief ons. Geweldig hoe ze bijna 3 maanden geleden de zorg voor Otis op zich nam na de dood van Aruph. Wat heeft hij een leegte nagelaten, we merken het nog dagelijks. Ze ging bij Otis liggen op het graf van Aruph, verzorgde de wonden van Otis en speelde zelfs met hem.

Ik herinner me dat iemand zei: eerst zorgen je ouders voor je, daarna komt er een tijd dat je niet meer met jouw zorgen naar je ouders kan en dan komt de tijd dat je voor je ouders moet gaan zorgen. Nu zijn we ook met Xanne op dat punt gekomen, wij moeten voor haar zorgen.

Die zorg is divers, allereerst de zorg voor haar eten. Xanne is kieskeurig geworden en wisselt daarin nog al eens. Na weken gerookte forel, makreel, zalm met wat compleet kippenvlees gegeten te hebben wil ze dat nu niet meer. Gekookte kippenhartjes, natuurlijk gekookt met een kruidenblok, wil ze ook niet meer. Hertenvlees nee, ze trekt haar neus op en draait haar kop weg. Maar wat dan, niet eten is geen energie. Een gekookt kipfiletje is ook wel een paar keer lekker, evenals de gekookte zalmfilet. Een boterham met flink wat leverworst erop gaat er ook wel een keertje in. Het is elke dag blijven zoeken wat en of ze wil eten, ons dametje. De manier waarop is ook belangrijk voor haar. Zomaar een bak voer voorgezet krijgen wil ze niet. Nee, ze vindt het prettig (alsof ze eraan herinnerd moet worden) als je haar voert. Gelukkig heb ik (nu dan toch) een groot achterwerk want onze Otis is een schurk!! Hij jat dat wat hij krijgen kan, soms geeft Xanne het eten aan hem af. Dus het is opletten geblazen met Otis het vreetmonster.

Gisteren hadden we Xanne een blikje zalm gegeven met wat vlees daarbij. Nou, het was geweldig om te zien, ze at met plezier alles in een keer op. Dit niet geheel naar wens van Otis, want meestal blijft er toch wel wat over? Dus steekt hij zijn dikke kop in de voederbak van Xanne. Nou, mooi niet vandaag, hij kreeg een flinke correctie van z'n overgrootmoeder en had niet meer het lef om het vandaag nog eens te proberen. Het was zo mooi om te zien, dat ze dan toch nog steeds die uitstraling heeft.

Maar er zijn meer zorgen. Ik zie dat ze achteruit gaat met lopen. De dagelijkse wandelingetjes worden steeds korter. Dit is okee maar vindt ze het nog wel leuk? Je ziet haar snuffelen en de krant lezen, nog steeds met heel veel interesse. Een maand geleden huppelde ze nog (op haar manier) naar de poort, nu kan ze dat niet meer. De pijnstillers die de dierenarts heeft voorgeschreven kan ze niet verdragen. Ik heb haar homeopatische middelen gegeven waarop ze gelukkig goed reageert. Daarnaast een paar keer een massage met st-janskruidolie geranium en gemberolie daarin. Deze olie is verwarmend maar ook pijnstillend, nadat ik de olie heb opgebracht wikkel ik Xanne in een warm badlaken. Zij vindt het heerlijk en kan rustig een uurtje in het badlaken blijven liggen. Na zo'n packing (ik noem dat zo) loopt ze weer een stuk beter en lijkt het haar makkelijker af te gaan.

De nachten worden ook wat onrustiger. Xanne wil een paar keer per nacht naar buiten om haar behoefte te doen. Onze prinsesje is 14.5 jaar en doet nog keurig haar behoefte buiten. Toch, de laatste nachten ligt ze een tijdje te hijgen wanneer ze terugkomt. Ik denk dat het stress is, dat ze op dat moment niet precies weet waar iedereen, en met name waar ze zelf is. Wanneer ik dan bij haar ga liggen, legt ze haar koppie neer en valt (meestal) daarna in slaap. Van de week lag ik nog een tijdje wakker naast haar, ik lag te tobben over haar en het naderende afscheid. Maar ik heb ook een tijdje liggen kijken en genieten, zag hoe mooi ze nog steeds is. Haar maskertje is nog zo mooi en strak, niks geen rimpels om de boel bij elkaar te houden, zelfs haar vacht is nog in een goede conditie.

Het gaat zo subtiel maar ook (weer) zo snel. Vorige week kon ze makkelijk in en uit lopen en nu zie je dat ze moeite heeft met het opstapje. Van de week wou ze op de bank liggen maar ze kan er niet meer op springen. Zitten doet ze niet meer, alleen lopen of liggen. Vanmiddag kwam ze terug van een hele kleine wandeling en toen schrok ik van haar. Ze gaat ineens hard achteruit en dat doet pijn …………. ondanks dat we dankbaar moeten zijn dat ze al zolang bij ons is mogen zijn.

Lieve Xanne ik stop met schrijven, ik ga je een lekker massage geven met st-janskruidolie, het badlaken ligt al op de kachel zodat het lekker warm is. Ik hoop dat ik je hiermee wat verlichting kan geven. Ook al voelt het soms zwaar bij mij, ook vanwege de zorg om de andere honden de afgelopen jaren. Ik (wij) zorgen heel graag voor je en wanneer de tijd komt dat het voor jou genoeg is geweest, zorgen we ook voor jou, maar het zal pijn doen om de beslissing te nemen!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------